Η ΑΣΤΙΚΗ «ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ» ΓΡΑΜΜΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΥ
της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ
ΚΟΜΕΠ, Τεύχος: 2012 Τεύχος 1
(Αντί άλλης απάντησης στον Κώστα Παπουλή)
ΟΙ ΑΣΤΙΚΕΣ «ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ» ΔΥΝΑΜΕΙΣ
Η επίκληση της «πατριωτικής» συναίνεσης γίνεται απ’ όλες τις αστικές πολιτικές δυνάμεις και φυσικούς φορείς του κεφαλαίου, που διαμόρφωσαν και τη σημερινή τρικομματική κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ.) με πρωθυπουργό το Λ. Παπαδήμο. Στο παρόν κείμενο θα ασχοληθούμε με εκείνες τις δυνάμεις που αντιπαρατίθενται στην πολιτική της σημερινής κυβέρνησης του Λ. Παπαδήμου, καθώς και των προηγούμενων κυβερνήσεων του Γ. Παπανδρέου, από τη σκοπιά μας άλλης, «πατριωτικής, αντιμνημονιακής» πολιτικής.
Η γραμμή αυτών των αστικών δυνάμεων έρχεται σε μια περίοδο που έχουν οξυνθεί οι αντιπαραθέσεις αστικών μερίδων γύρω από μια σειρά θέματα: το μείγμα της διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, τη συμμετοχή ή όχι στο ευρώ και γενικά για το μέλλον της Ευρωζώνης, τους ανταγωνισμούς για το πώς θα προχωρήσει η απαξίωση του κεφαλαίου, την αναζωπύρωση του προβληματισμού για ορισμένη προστασία από την απελευθέρωση των αγορών, την επιλογή διεθνών συμμαχιών σε συνθήκες ανακατατάξεων και γοργής ισχυροποίησης στη διεθνή αγορά αναδυόμενων καπιταλιστικών χωρών, όπως της Κίνας, της Ινδίας, της Ρωσίας κλπ.
Η εφημερίδα «Αξία» γράφει χαρακτηριστικά: «Οι εθνικές και κοινωνικές δυνάμεις οφείλουν σύντομα και πριν την επόμενη δανειακή σύμβαση, που θα οδηγήσει τη χώρα σε υποδούλωση, να σπάσουν και τα δύο κόμματα εξουσίας.Να δημιουργηθεί μια νέα Δεξιά, εθνική, οραματική και αναθεωρητική. Επίσης μια νέα Αριστερά, ουμανιστική, μετα-κομμουνιστική, εθνική και εξωστρεφής […]
Νέα κόμματα εθνικού χαρακτήρα στα δεξιά και στα αριστερά που να ανατρέψουν τους σχεδιασμούς του κατεστημένου των “γερμανοτσολιάδων” και των “μαυραγοριτών” […] Και μέσα από την πλειοψηφία της επόμενης Βουλής να ανατάξουν μια νέα εθνική στρατηγική, σε εθνικό μέτωπο, για την αναδιοργάνωση της χώρας και την εμπέδωση διεθνών συμμαχιών με κυβερνήσεις και τράπεζες που θα επιτρέψουν και θα συνδράμουν στην “ανοικοδόμηση” της Ελλάδας της Μεσογείου…»[1].
Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτές τις διεργασίες παίζει και μεγάλο μέρος του αστικού τύπου, όπως ο εκδοτικός οίκος «Α. Α. Λιβάνης» και το περιοδικό «Επίκαιρα», καθώς και άλλα αστικά έντυπα και μέσα ενημέρωσης: «Ποντίκι», «Παρόν», «Αλτερ», «Κόντρα Channel», «Real Fm», εκπομπές στον «ΑΝΤ1», αρθρογραφία στην «Αξία» και στην «Ελευθεροτυπία» κ.ά. Σε αυτή την κατεύθυνση συγκροτούνται μια σειρά πολιτικές κινήσεις και πρωτοβουλίες, όπως δυνάμεις του λεγόμενου «αντιμνημονιακού ΠΑΣΟΚ», με ιδιαίτερα χαρακτηριστική την «Ενωτική Κίνηση»[2], δυνάμεις της Νέας Δημοκρατίας (Πάνος Καμένος, Γιάννης Μανώλης), επίσης η «Σπίθα» του Μίκη Θεοδωράκη, το ΕΠΑΜ του Δημήτρη Καζάκη, η προσπάθεια συγκρότησης του «Μετώπου του ΟΧΙ» στη δανειακή σύμβαση κ.ά.
Ανεξάρτητα εάν αυτές οι προσπάθειες τελεσφορήσουν και εκφραστούν σε συγκρότηση συγκεκριμένων πολιτικών σχημάτων ή σχημάτων συνεργασίας που θα συμμετάσχουν στις επόμενες εκλογές, το κύριο ζήτημα είναι ότι πρόκειται για μια αστική πολιτική γραμμή διάσωσης του συστήματος και διαιώνισης του καθεστώτος της εκμετάλλευσης. Με τη βοήθεια των δυνάμεων του οπορτουνισμού προσπαθούν να εμφανίσουν αυτή τη γραμμή ως πλαίσιο πάλης και διεκδίκησης, αλλά στην ουσία πρόκειται για εγκλωβισμό και πυρόσβεση της λαϊκής αγανάκτησης και διαμαρτυρίας.
Ολες αυτές οι πολιτικές δυνάμεις με επιμέλεια κρύβουν πως στην πλειονότητά τους έχουν βγει από τα σπλάχνα των αστικών κομμάτων που τώρα καταγγέλλουν. Παράγοντες και δημοσιολογούντες, οι οποίοι βρίσκονταν και συνεχίζουν να βρίσκονται σε διάφορες παχυλά αμειβόμενες θέσεις του αστικού κράτους και του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, έπαιρναν και παίρνουν και οι ίδιοι μερίδιο από την εκμετάλλευση των εργατών, τώρα καμώνονται πως συμπάσχουν στην εξαθλίωση των εργατικών λαϊκών στρωμάτων και προσπαθούν να χειραγωγήσουν λαϊκές δυνάμεις σε εναλλακτικά σενάρια της καπιταλιστικής εξουσίας.
«ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΜΕΤΩΠΟ» ΚΑΙ «ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ»
Η πραγματική διαχωριστική γραμμή στην ελληνική κοινωνία είναι ανάμεσα στο κεφάλαιο από τη μια πλευρά και την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα από την άλλη και όχι ανάμεσα σε αυτούς που τοποθετούνται υπέρ ή κατά του μνημονίου.
Η αιτία της επίθεσης ενάντια στην εργατική τάξη δεν είναι τα ξένα συμφέροντα που καταγράφονται στο μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση αποσπασμένα από τις ανάγκες και τις αντιθέσεις της εγχώριας αστικής τάξης. Η καπιταλιστική κρίση και οι δυσβάσταχτες συνέπειές της στην εργατική τάξη είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Γι’ αυτό αφορούν την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και σε άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ και όχι μόνο. Υλοποιούνται σκληρά αντεργατικά μέτρα σε μια σειρά καπιταλιστικές χώρες και μάλιστα ισχυρότατες. Η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από μια «αντιμνημονιακή» αστική διακυβέρνηση, γιατί η βαθύτερη καπιταλιστική κρίση και ο διεθνής συσχετισμός επιβάλλουν μια γενικευμένη απαξίωση της εργατικής δύναμης, ιδιαίτερα στον πιο ανεπτυγμένο καπιταλισμό.
Στην πραγματικότητα, η επίκληση από μέρους των αστικών «αντιμνημονιακών» δυνάμεων της εθνικής κυριαρχίας εντάσσεται στην επιδίωξη αναπροσανατολισμού των συμμαχιών της αστικής τάξης στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Γι’ αυτό η «Σπίθα» του Μίκη Θεοδωράκη ζητάει προσφυγή σε δανεισμό από Κίνα - Ρωσία, ενώ η «Ενωτική Κίνηση» υποστηρίζει χαρακτηριστικά την ανάγκη να στηριχτεί η χώρα σε ανερχόμενες καπιταλιστικές δυνάμεις:
«Ο κόσμος αλλάζει. Η ισχύς της Δύσης υποχωρεί, ιδιαίτερα εκείνη της ΕΕ […] Η ισχύς των νέων δυνάμεων αυξάνει συνεχώς. Η ενίσχυσή τους μεγαλώνει τα περιθώρια για τη χώρα μας να κινηθεί με βάση τα δικά της συμφέροντα ως χώρα ευρωπαϊκή, αλλά και ως γέφυρα ανάμεσα στην Ευρώπη και τις νέες δυνάμεις με τις οποίες τη συνδέουν πολιτισμικοί και ιστορικοί δεσμοί» [7].
Μια σειρά διαφοροποιήσεις στα πλαίσια των αστικών κομμάτων ντύνονται ως εθνοκεντρικές, ενώ όλοι οι αστικοί διαγκωνισμοί για τις διεθνείς συμμαχίες του ελληνικού αστικού κράτους παρουσιάζουν τις προτάσεις τους ως περισσότερο εθνικά συμφέρουσες και τις αντίπαλές τους ως μειοδοτικές, ξενόδουλες κλπ. Αλλά και η πολιτική του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό το Γιώργο Παπανδρέου προηγούμενα είχε αυτοχαρακτηριστεί ως «νέος πατριωτισμός». Στην πραγματικότητα μιλάνε στο όνομα του «εθνικού συμφέροντος» για να κρύψουν ότι υπερασπίζονται τα ταξικά συμφέροντα της κεφαλαιοκρατίας.
Ανισότιμες σχέσεις υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα στα πλαίσια του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος και των ενώσεών του. Οι ανισότιμες σχέσεις που αντανακλούν τη θέση του κάθε καπιταλιστικού κράτους στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα ή σε μια ιμπεριαλιστική ένωση, υπήρχαν και προηγούμενα, σε όλη τη διάρκεια συμμετοχής της Ελλάδας στο ΔΝΤ, στην ΕΕ. Οσο «μύθος» ήταν ότι η ΕΕ στηριζόταν στις αρχές της «ισοτιμίας, της κοινοτικής αλληλεγγύης και της αμοιβαιότητας», άλλο τόσο μύθος είναι ότι με το «Μνημόνιο I και II η Ελλάδα έχασε την εθνική ανεξαρτησία της». Σε περιόδους ορισμένης αδυναμίας της αστικής εξουσίας εκδηλώνονται πιο έντονα οι σχέσεις ανισοτιμίας. Το ίδιο είχε συμβεί και στις δεκαετίες του 1940-1950 με το «Σχέδιο Μάρσαλ».
Οσοι σηκώνουν τη σημαία του πατριωτισμού ενάντια στην ΕΕ ή τις ΗΠΑ, απλώς επιδιώκουν βελτίωση των όρων ένταξης στο ένα ή άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο.
Στο έδαφος των καπιταλιστικών σχέσεων και της αστικής εξουσίας δεν μπορεί να υπάρξει μη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, καθώς η καπιταλιστική οικονομία κάθε κράτους βρίσκεται περιπλεγμένη στο δίχτυ της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομικής και πολιτικής αλληλεξάρτησης.
Κανένα συμφέρον δεν έχει η εργατική τάξη από το να μετατραπεί η αστική τάξη της χώρας σε γέφυρα της καπιταλιστικής Ευρώπης με τις νέες ανερχόμενες δυνάμεις. Πρόκειται για ανερχόμενα καπιταλιστικά κράτη (Κίνα, Ρωσία, Βραζιλία) ενταγμένα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, γεγονός που δεν αναιρείται επειδή κυβερνούνται από σοσιαλδημοκρατικές (Κίνα, Βραζιλία) ή «πατριωτικές» (Ρωσία) δυνάμεις. Η αντιλαϊκή τους εξωτερική πολιτική πηγάζει από την αντιλαϊκή εσωτερική πολιτική τους.
Η εργατική τάξη που υφίσταται την καπιταλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση δεν έχει να λαμβάνει μερίσματα από μετοχές, τόκους, δεν κερδίζει από αγοροπωλησίες γης, δεν έχει κανένα μερίδιο σε αυτή τη λεγόμενη «εθνική κυριαρχία». Το συμφέρον της εργατικής τάξης είναι να ανατρέψει τον καπιταλισμό, ν’ απαλλαγεί από το σύνολο των ιμπεριαλιστικών ενώσεων και δεσμεύσεων, διαμορφώνοντας τους δικούς της όρους, της κοινωνικής ιδιοκτησίας, της εργατικής-λαϊκής εξουσίας.
ΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΓΧΩΡΙΑΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΓΟΡΑΣ
Καμιά μορφή διαχείρισης της κρίσης, ούτε η επεκτατική ούτε η περιοριστική δημοσιονομική πολιτική δεν μπορεί να ματαιώσει την καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων που νομοτελειακά φέρνει μαζί της η καπιταλιστική κρίση. Δεν μπορεί να απαλύνει τις αρνητικές συνέπειες της κρίσης για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Αντίθετα, όλα δείχνουν ότι οι φάσεις της καπιταλιστικής ανάκαμψης γίνονται όλο και πιο αναιμικές και ασταθείς τα τελευταία 20 χρόνια, προετοιμάζουν βαθύτερες κρίσεις, προκαλούν ανησυχίες για την καπιταλιστική προοπτική.
Είναι χαρακτηριστικό το φαινόμενο ότι αστικές δυνάμεις που υπερθεμάτιζαν για τις ιδιωτικοποιήσεις, σήμερα εκφράζουν την ανησυχία τους ή κρατούν ορισμένες αποστάσεις από την προοπτική εξαγοράς τους από το ξένο κεφάλαιο: «Τα ερωτήματα λοιπόν είναι:
- Υπάρχουν Ελληνες επιχειρηματίες που θα μπορέσουν να σταθούν όρθιοι σε αυτήν την λαίλαπα;
- Ποιοι θα αναλάβουν “αφεντικά” στις ελληνικές εταιρίες που θα πουληθούν αναγκαστικά στους ξένους;
- Ποιος θα είναι ο επιχειρηματικός κόσμος που θα μας ξημερώσει;
Το επόμενο διάστημα θα ξεκινήσει με ταχύτητα το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων που την προσεχή τριετία θα οδηγήσει στην αλλαγή ιδιοκτησίας το σύνολο των επιχειρήσεων του πάλαι ποτέ ευρύτερου ελληνικού δημοσίου. Οι περισσότερες από τις επιχειρήσεις αυτές θα περιέλθουν σε ξένα χέρια και ελάχιστες στα λίγα ενδιαφερόμενα ελληνικά» [10].
Οι εργάτες μιας χώρας ή ενός κλάδου παραγωγής δεν πρέπει να έχουν καμία έγνοια για το ποιας εθνικότητας είναι ο καπιταλιστής που τους εκμεταλλεύεται. Το δίλημμα «ελεύθερο εμπόριο ή προστατευτισμός» είναι δίλημμα της αστικής τάξης και δεν αφορά τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.
ΓΙΑ ΤΗ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» ΚΑΙ ΤΗ «ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ»
Ο Νίκος Κοτζιάς χαρακτηριστικά αναφέρει: «Το χρέος με τον τρόπο που το χειρίζεται η κυβέρνηση δημιουργεί προβλήματα κυριαρχίας. Η κυριαρχία δεν είναι μόνο ένα ζήτημα ανεξαρτησίας ή εθνικό, αλλά είναι και ένα θέμα κυριαρχίας του λαού και της κοινωνίας και κατά προέκταση του κοινοβουλίου και της δημοκρατίας. Το ελληνικό κοινοβούλιο δεν είναι πια κυρίαρχο. Δεν αποφασίζει αυτό και πολύ λιγότερο “ο κυρίαρχος λαός”»12.
Αλλά και ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κάλεσμά του για την Ελληνική Λαϊκή Δημοκρατική Αντίσταση, γράφει: «Η πολιτική ηγεσία μας έγινε περίγελος. Το πρώτο όργανο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, η Βουλή των Ελλήνων εξευτελίστηκε. Κάποιες αδύναμες φωνές στη Βουλή δεν ακούγονται, χάνονται ή θάβονται. Η εξουσία των τραπεζών ασκείται, πλέον, ανοικτά από το πρωθυπουργικό γραφείο της προσωρινής κυβέρνησης».
Είναι εξαπάτηση του λαού ότι το Σύνταγμα κατοχυρώνει τη «λαϊκή κυριαρχία». Στην πραγματικότητα κατοχυρώνει θεσμικά την κυριαρχία της εκμεταλλεύτριας αστικής τάξης. Το αστικό Σύνταγμα καθορίζει τις αρχές του νομικού και πολιτικού θεσμικού συστήματος σε κάθε αστικό κράτος, προσδιορίζει τη μορφή του πολιτεύματος, τον τρόπο οργάνωσης της καπιταλιστικής εξουσίας.
Τα αστικά Συντάγματα υπερασπίζουν το βάθρο της αστικής κοινωνίας, δηλαδή την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, κατοχυρώνουν το «δίκαιο» του καπιταλιστή για την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Ταυτόχρονα κατοχυρώνουν την ύπαρξη της εργατικής δύναμης ως «ελεύθερης» προς εκμετάλλευση, δηλαδή κατοχυρώνουν θεσμικά τη «μισθωτή σκλαβιά». Η εργατική τάξη, για να απελευθερωθεί από τα δεσμά της «μισθωτής εργασίας», πρέπει να ανατρέψει το αστικό κράτος και το Σύνταγμά του.
Κάθε κράτος είναι μηχανισμός ταξικής καταπίεσης, δηλαδή είναι ταξική δικτατορία. Γι’ αυτό πρόκειται για ανοιχτή εξαπάτηση της εργατικής τάξης το αίτημα της «πραγματικής ή δίκαιης δημοκρατίας». Η δημοκρατία έχει ταξικό χαρακτήρα. Θα είναι είτε αστική δημοκρατία, συνεπώς δικτατορία της αστικής τάξης είτε δικτατορία της εργατικής τάξης που θα ενσαρκώνει έναν άλλο ανώτερο τύπο δημοκρατίας, γιατί, για πρώτη φορά στην ιστορία των κοινωνικο-οικονομικών σχηματισμών, θα εκφράζει την κυριαρχία της εργατικής-λαϊκής πλειοψηφίας έναντι της μειοψηφίας των πρώην εκμεταλλευτών.
Το αστικό κοινοβούλιο ποτέ δεν εξέφραζε ούτε μπορεί να εκφράσει «τον κυρίαρχο λαό», αλλά αποτελεί τμήμα του κράτους της αστικής τάξης. Οι εκπρόσωποι του επαναστατικού μαρξισμού, όπως ο Λένιν, το χαρακτήριζαν «ψευτολαϊκή αντιπροσωπεία». Στην κοινοβουλευτική δημοκρατία οι λαϊκές μάζες έχουν το δικαίωμα περιοδικά να αποφασίζουν ποιος θα τους τσακίζει και θα τους ποδοπατάει.
«ΑΡΙΣΤΕΡΟ» ΑΛΛΟΘΙ ΣΤΗΝ «ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ» ΓΡΑΜΜΗ
Ο οπορτουνισμός δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει παλιές αναλύσεις και παλιά συνθήματα του ΚΚΕ με μπόλικη δημαγωγία, υποστηρίζοντας από κοινού με αστικές δυνάμεις την ανάγκη ίδρυσης νέου ΕΑΜ.
Το «αριστερό» άλλοθι στην αστική «αντιμνημονιακή» γραμμή συνοδεύεται και με ένταση των ζυμώσεων ανάμεσα σε δυνάμεις του οπορτουνισμού και άλλες αστικές ρεφορμιστικές. Είναι χαρακτηριστικό το πλησίασμα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με τη «Σπίθα», οι ζυμώσεις ανάμεσα σε ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και διάφορες πολιτικές κινήσεις του «αντιμνημονιακού» ΠΑΣΟΚ, το πλησίασμα του «Μετώπου αλληλεγγύης και ανατροπής» με το ΕΠΑΜ, ο ρόλος στελεχών του ΝΑΡ (Δελαστίκ Γιώργος, Βατικιώτης Λεωνίδας) για τη σύνδεση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τον «πατριωτικό» χώρο.
Οι δυνάμεις του οπορτουνισμού υποστηρίζουν με παραλλαγές μια νεο-κεϋνσιανή (αστική) γραμμή διαχείρισης της κρίσης που περιλαμβάνει: απαλλαγή από το μνημόνιο, κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και σε κάποιες περιπτώσεις και πρώην ΔΕΚΟ, παύση πληρωμών προς τους δανειστές του δημοσίου. Καλούν σε διαμόρφωση ανάλογης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που θα στηρίξει την αντίστοιχη κυβέρνηση και εφαρμογή πολιτικής.
Ακόμα κι αν οι θέσεις κάποιων δυνάμεων του οπορτουνιστικού χώρου διανθίζονται με αντικαπιταλιστικά συνθήματα και αριστερή κριτική απέναντι σε αστικές ρεφορμιστικές δυνάμεις, δεν παύουν να είναι αφερέγγυες, τυχοδιωκτικά προσαρμοστικές, επικίνδυνες, συμβάλλοντας στον αποπροσανατολισμό του εργατικού κινήματος. Γιατί, για παράδειγμα, ενώ το «Αριστερό Ρεύμα» του ΣΥΝ μιλά για έξοδο από το ευρώ,[13] συνταυτίζεται στη γραμμή συγκρότησης «αντιμνημονιακού» μετώπου και κυβέρνησης που δεν θα συγκρούεται ούτε με τα μονοπώλια, το κεφάλαιο, ούτε με την ΕΕ. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αν και διακηρύττει τον αντικαπιταλιστικό αγώνα, εντάσσεται έμπρακτα στη λεγόμενη «αντιμνημονιακή» γραμμή με το «άμεσο πρόγραμμα πάλης-αιχμών» (κρατικοποιήσεις, αναδιανομή του εισοδήματος, έξοδο από το ευρώ, παύση πληρωμών προς τους δανειστές του δημοσίου) που δε συνιστά σύγκρουση με τα μονοπώλια.
Οι δυνάμεις του οπορτουνισμού συμπίπτουν με αστικές δυνάμεις που ενοχοποιούν αποκλειστικά το μνημόνιο και τη γερμανική κυβέρνηση για την αντεργατική-αντιλαϊκή πολιτική του κεφαλαίου στην Ελλάδα και στην ΕΕ. Συγκαλύπτουν τον αστικό χαρακτήρα αντιθέσεων, ότι η οικονομική κρίση τροφοδότησε νέο κύκλο όξυνσης των αντιθέσεων ανάμεσα σε αστικές μερίδες στη χώρα. Φυσικά δυνάμεις του οπορτουνισμού επιδιώκουν την ηγεμονία στο αντιμνημονιακό μπλοκ ή το διαχωρισμό τους από τις αντιμνημονιακές κορώνες αστικών δυνάμεων, όπως τμήματος της ΝΔ. Η απόφαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ στις 5 Νοέμβρη 2011 με τίτλο «Νέος συνασπισμός εξουσίας με πυρήνα την αριστερά, η λύση», αναφέρει ότι «απέναντι στο Μνημονιακό Μπλοκ, οφείλουμε να αντιπαρατάξουμε το δικό μας μέτωπο, ένα Νέο Συνασπισμό Εξουσίας, στηριγμένο στη δυναμική των κοινωνικών κινητοποιήσεων». Ο ΣΥΝ συνηθίζει να καταλογίζει στο ΚΚΕ την ευθύνη για αναχαίτιση της δυναμικής μιας αριστερής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που θα στήριζε ένα «Νέο Συνασπισμό Εξουσίας». Υποκριτικά αποσιωπά τις τεράστιες προγραμματικές διαφορές μεταξύ ΣΥΝ και ΚΚΕ. Ο ΣΥΝ όχι μόνο δεν έχει γραμμή σύγκρουσης με τα μονοπώλια, όχι μόνο δεν αναγνωρίζει την ανάγκη κοινωνικοποίησης των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, αλλά δεν αναγνωρίζει και το ρόλο της εργατικής τάξης στην κοινωνική παραγωγή, κατά συνέπεια και το ρόλο του εργατικού κινήματος. Γι’ αυτό ανάγει ως κύριο το κίνημα των πλατειών, του διαδικτύου κλπ.
Τα αναχώματα που διαμορφώνονται παίρνουν διάφορους τίτλους, «αριστερή ριζοσπαστική εξουσία», «αντιμονοπωλιακή κυβέρνηση» κ.ά., ενώ στην ουσία αφορούν αστική διακυβέρνηση.[14] Η κυβέρνηση είναι όργανο της εξουσίας. Συνεπώς κάθε κυβέρνηση στα πλαίσια της κεφαλαιοκρατικής εξουσίας και ιδιοκτησίας, όπως και να αυτοπροσδιορίζεται (μεταβατική, αντιμονοπωλιακή, επαναστατική-δημοκρατική), θα είναι όργανο της δικτατορίας της αστικής τάξης.
Η αστική τάξη αξιοποίησε τις κλασικές κεντροαριστερές κυβερνήσεις με σκοπό την ενσωμάτωση του εργατικού κινήματος. Επίσης η πείρα στον 20ό αιώνα έδειξε ότι, σε συνθήκες κορύφωσης της ταξικής πάλης, οι επαναστατημένες εργατικές μάζες, οργανωμένες σε δικά τους επαναστατικά όργανα, διαχωρισμένα και αντίπαλα από το αστικό κράτος, σε συνεργασία με άλλα καταπιεζόμενα στρώματα είναι υποχρεωμένες για την κατάκτηση της εξουσίας να τσακίσουν το αστικό κράτος και τους θεσμούς του.
ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΘΕΣΗΣ ΟΤΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΤΕΛΥΣΕ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ
Οι οπορτουνιστικές δυνάμεις αναπαράγουν την αστική θέση ότι κεντρικό διακύβευμα μετά τη σύναψη της μνημονιακής σύμβασης είναι η απώλεια της «εθνικής ανεξαρτησίας». Είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική η «Εκκληση αγωνιστών εθνικής αντίστασης», την οποία υπογράφουν οι Μανώλης Γλέζος, Μίκης Θεοδωράκης, Ευτύχης Μπιτσάκης κ.ά., όπου υπογραμμίζουν ότι «…το πρόβλημά της (σ.σ. της χώρας) είναι σήμερα πρόβλημα επιβίωσης. Πρόβλημα εθνικό και όχι απλώς πρόβλημα χρέους»[15].
Στην έκκληση επίσης αναφέρουν ότι: «Σήμερα διακυβεύεται η εθνική ανεξαρτησία, καταπατείται το Σύνταγμα και υποθηκεύεται η επιβίωση μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού»[16].
Ως στόχους θέτουν:
«- την άμεση απεμπλοκή της χώρας από το Μνημόνιο και την εκδίωξη της Τρόικας.
- την ανάκτηση και την κατοχύρωση της εθνικής κυριαρχίας.
- την αναδιανομή του πλούτου υπέρ αυτών που τον δημιουργούν και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
- τον ριζικό γεωπολιτικό αναπροσανατολισμό της χώρας μας»[17].
Ειδικά με την απόφαση της συνόδου κορυφής για το «κούρεμα» έχει αναζωπυρωθεί η δημαγωγική παρουσίαση της χώρας ως «αποικίας ή ως προτεκτοράτου υπό κατοχή» [18].
Ως επιχειρήματα προβάλλονται η παρουσία εμπειρογνωμόνων του ΔΝΤ και της Ευρωζώνης σε κυβερνητικά όργανα, στο σχεδιασμό και στον έλεγχο της πορείας των αποφάσεών τους, οι παρεμβάσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων σχετικά με το δημοψήφισμα, τη συγκρότηση της νέας κυβέρνησης και η απαίτηση έγγραφης διαβεβαίωσης από τα κόμματα διακυβέρνησης για την εφαρμογή της δανειακής σύμβασης.
Στην εφημερίδα «Ο Δρόμος της Αριστεράς» αναφέρουν ότι ο «…κύριος Ράιχενμπαχ, νέος γκαουλάιτερ […] είναι ήδη εδώ και έχει αναλάβει υπηρεσίες. Είναι μαζί του και μια ολόκληρη ομάδα από τοποτηρητές, της “task force” (Ομάδα Δράσης) της Κομισιόν, που θα “επιβλέπει” αν τηρούνται οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η κυβέρνηση…» [19].
Ο διευθυντής του «Πριν», Γιώργος Δελαστίκ, με ανάλογο σκεπτικό γράφει: «Οπως αποφασίστηκε από τηνκατοχική ομάδα διακυβέρνησης στις 13 Οκτώβρη […] η Ελλάδα θα κυβερνάται από δω και πέρα από ένα τριπλό σχήμα διοίκησης, που διαμορφώθηκε ως εξής:
Πρώτη, η Ομάδα Εποπτείας, εγκαταστημένη για λόγους ασφαλείας στις Βρυξέλλες, η οποία αποτελείται από εκατόν είκοσι εκπροσώπους της ΕΕ, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και του ΟΟΣΑ, με μόλις δύο ή τρεις Ελληνες -μεταξύ αυτών, ο σύμβουλος του πρωθυπουργού Γιώργος Γληνός- οι οποίοι και θα μεταφέρουν τις εντολές στην Αθήνα.
Δεύτερη, η Συντονιστική Ομάδα, αποτελούμενη από πέντε δέκα ξένους και εγκαταστημένη στο Μέγαρο Μαξίμου, η οποία θα “συναποφασίζει” με τον πρωθυπουργό - δηλαδή, στην ουσία, θα του δίνει απευθείας εντολές.
Τρίτο όργανο κατοχικής διοίκησης, οι Ομάδες Επαφής - ογδόντα, δηλαδή, έμπιστοι του γκαουλάιτερ Ράιχενμπαχ, χωρισμένοι σε ομάδες πέντε έως έξι ατόμων ανά υπουργείο, οι οποίοι θα διοικούν το κάθε υπουργείο και θα ελέγχουν τον αντίστοιχο υπουργό, αν εκτελεί σωστά και γρήγορα τις εντολές τους.
Αλίμονό μας, αν δεν αποτινάξουμε αυτό το ζυγό υποδούλωσης της πατρίδας μας»20.
Οι παραπάνω απόψεις εξαγνίζουν την αστική τάξη και την εξουσία της στην Ελλάδα. Δίνουν αταξικά τις σχέσεις μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών (αποσιωπώντας την πηγή των ανισότιμων σχέσεών τους) για να δικαιολογήσουν τη συνεργασία των τάξεων στο εσωτερικό της χώρας, να υποτάξουν το ταξικό στο εθνικό.
Αλήθεια, ποια είναι η εκτίμησή τους για το γεγονός ότι τώρα και η Ιταλία είναι «υπό εποπτεία» του ΔΝΤ και της ΕΕ; Είναι άραγε και η Ιταλία του G8 «αποικία ή προτεκτοράτο υπό κατοχή»; Ο νέος Ιταλός πρωθυπουργός είναι επίσης «Τσολάκογλου» υποτελής στη Γερμανία; Στην Ιταλία πάντως υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που υποστηρίζουν ανάλογες απόψεις.
Το γεγονός ότι ο αστικός εθνικισμός είναι πάντα συνυφασμένος με τον αστικό κοσμοπολιτισμό, ανεξάρτητα από τη διαφορετική δοσολογία με την οποία κάθε φορά εκφράζεται, εκδηλώνεται και στην τοποθέτηση του οπορτουνισμού. Ετσι, από τη μια η «Εκκληση των αγωνιστών της εθνικής αντίστασης» αναφέρεται στην υποτιθέμενη απώλεια της «εθνικής ανεξαρτησίας», από την άλλη υποστηρίζει την πορεία της χώρας μέσα στην ΕΕ, αλλά και προτείνει το «γεωπολιτικό αναπροσανατολισμό της χώρας».[21]
Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι και από άλλες δυνάμεις του οπορτουνισμού, που καλούν σε «εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα», έχει προταθεί η προσφυγή για δανεισμό στις Ρωσία- Κίνα.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ιστορία ανέδειξε πως ακόμα και στο ζήτημα της πάλης για την απαλλαγή από την ξένη κατοχή, όταν αυτή προέκυψε (π.χ. στα χρόνια 1941-1944 στην Ελλάδα), η εργατική τάξη δε βγήκε ωφελημένη από την ανάκτηση της «εθνικής κυριαρχίας», όταν απόσπασε την πάλη ενάντια στην κατοχή από την πάλη για την εργατική εξουσία.
Ο χαρακτηρισμός της Ελλάδας ως χώρας υπό κατοχή ή αποικίας αναπαράγει κυβερνητικά αστικά διλήμματα και εκβιασμούς «περί αναγκαστικών μέτρων μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία».Ταυτόχρονα εγκλωβίζει το εργατικό και λαϊκό κίνημα στη στήριξη τμημάτων του κεφαλαίου που επιδιώκουν αναπροσανατολισμό των διεθνών συμμαχιών, τη σύνδεση ενός ελληνικού νομίσματος με το δολάριο ή την αγγλική λίρα. Αυτή η πολιτική πρέπει να πολεμηθεί ως επικίνδυνη για το εργατικό κίνημα.
Σε συνθήκες όξυνσης των διεθνών αντιθέσεων στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης, όταν πυκνώνουν τα σύννεφα του πολέμου και των θερμών επεισοδίων, αφοπλίζει την εργατική τάξη, εμποδίζει την προετοιμασία της για να εναντιωθεί στον πόλεμο, για να μη δεχτεί να χύσει το αίμα της για ξένα ταξικά συμφέροντα, κηρύσσοντας πόλεμο στον πόλεμο της κεφαλαιοκρατίας, μετατρέποντας έτσι την πάλη κατά του πολέμου σε πάλη για την εξουσία.
via Lenin Reloaded
Για τον πατριωτισμό
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιάβασα την ανάρτηση και έψαξα τη θέση του ΚΚΕ. Συμπυκνώνεται περίπου στα εξής όπως διαβάζω στο Ριζοσπάστη του 2011:
"ΚΚΕ: Πατριωτισμός δεν είναι να σκύψει ο λαός το κεφάλι, αλλά να αντεπιτεθεί για να ανατρέψει την πολιτική κυβέρνησης - ΝΔ - ΕΕ, που τσακίζει τα δικαιώματά του και ξεπουλάει τη δημόσια περιουσία" τα υπόλοιπα εδώ:http://kke4ever.blogspot.com/2011/02/blog-post_5761.html
Συμπέρασμα
Πατριωτισμός λοιπόν σύμφωνα με το δημοσίευμα υπάρχει όταν ο λαός δε σκύβει το κεφάλι και ανατρέπειτην πολιτική της κυβέρνησης -ΝΔ-ΕΕ (τοτε το 2011) που ήταν (και εξακολουθεί να είναι το 2013) το μνημόνιο/α το ΔΝΤ και η ΕΕ. Αντιμνημονιακό τότε λοιπόν και το ΚΚΕ. Δεν αντιλαμβάνομαι το τσουβάλιασμα των αριστερών εκείνων δυνάμεων με τις ακροδεξιές. Μάλλον γινεται σκοπίμως από τους συντάκτες του άρθρου το 2012 που μάλλον ξεχασαν παλαιότερες δηλώσεις τους περί πατριωτισμού. Θα βάλουμε και το ΚΚΕ μέσα σ΄αυτή την ανάλυση; Δυστυχώς αυτή η τακτική της ηγεσίας του ΚΚΕ, οδήγησε στην απεμπόλιση και παραβίαση των προγραμματικών αρχών που είχαν ψηφιστεί στο 15ο συνέδριο και κυρίως του ΑΑΔΜ και στη εκλογική καταβαράθρωση και συρρίκνωση. Αυτή η στενόμυαλη τακτική έβαλε εμπόδια να βρεθεί μπροστά το ΚΚΕ από τον ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονα πολύ μακριά από τις μεγάλες μάζες του κόσμου και των προβλημάτων του.Κι αυτό εγινε γιατί είχε περιχαρακωθεί τόσο που το αμέσως επόμενο βήμα ήταν να ψαξει να βρει συμμάχους, Και δεν ήθελε. Το κυριότερο απεμπόλισε την ιδεολογική του κυριαρχία.
Δυστυχώς απ' ότι βλέπω η τωρινή άποψη γιγαντώνεται με μοναδικό στόχο και αγωνία να ξεχωρίσει το ΚΚΕ από τις άλλες αριστερές δυνάμεις.
Σ.Π.
Σ.Π., επειδή λοιπόν-με τη λογική σου-ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στον τίτλο του τη λέξη "ριζοσπαστική", να εννοήσουμε ότι μάλλον έχει σχέση και με τον "Ριζοσπάστη", επομένως μπορεί να θεωρηθεί επαναστατική δύναμη, άρα μπορούν να τα βρούν με το ΚΚΕ...Δεν νομίζεις ότι το δούλεμα έχει και κάποια όρια! Όσο για αυτά περί του προγράμματος του ΚΚΕ, μας τα είπαν και άλλοι, όπως ο Τσίπρας...Λοιπόν για πές μας εσύ "ανοιχτόμυαλε", τι έπρεπε να πεί το ΚΚΕ για "να περνούσε" το ΣΥΡΙΖΑ ή, για να το πώ καλύτερα, να ενταχθούν ολόκληρες οργανώσεις και στελέχη του ΠΑΣΟΚ στο ΚΚΕ;;; Καλό το δούλεμα με την ανέξοδη κριτική, αλλά πές μας για το δια ταύτα. Σε αυτό κρίνονται όλοι!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ΚΚ
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε δουλεύω κανέναν.Την άποψή μου είπα. Δεν μου απαντάς όμως. Επαναλαμβάνω.Τι έχει να φοβηθεί το ΚΚΕ, όταν θεωρεί ότι έχει την ιδεολογική κυριαρχία; Φοβάται μην αφομοιωθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ; Η άποψή μου είναι ότι έπρεπενα πρωτοστατήσει στη δημιουργιά ενός ευρύτατου μετώπου που θα συγκεντρώνει πολλές δυνάμεις. Αυτόπου έλεγε στο 15ο συνέδριό του. Τίποτε περισσότερο. Θα κρατούσε απόλυτα την οργανωτική και ιδεολογική του αυτοτέλεια. Απλά σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα θα μπορούσε ,επαναλαμβάνω το ΚΚΕ,να συνενώσει διαφορετικές δυνάμεις και ν' ανατρέψει την πολιτική της κυβέρνησης και των μνημονίων όπως γράφει το άρθρο του 2011 και να βγει κερδισμένο. Δεν το έκανε. Απλα άφησε να το κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ με τον τρόπο του φυσικά.
ΣΠ
Σ.Π. Αυτά που αναφέρεις δεν έχουν καμιά σχέση με τις αποφάσεις του 15ου Συνέδριου του ΚΚΕ! Όσο για τη σκέψη σου γίνεσαι συγκεκριμένος. Ακριβώς λοιπόν ζητάς από το ΚΚΕ να εγκαταλείψει την ταξική πάλη και τον σοσιαλισμό, να γίνει ένα κόμμα ουρά των αστικών κομμάτων και να προτείνει κυβέρνηση διαχείρισης του συστήματος! Βεβαίως ψήφους μπορεί να έπαιρνε (αν και αυτό είναι αμφίβολο), αλλά στο τέλος θα πρόδιδε το λαό και το πρόγραμμά του. Και ξέρεις τι παθαίνουν τα ΚΚ που ακολουθούν αυτή την πορεία...Ατυχής και η σύγκριση με το ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν υπάρχει καμιά ιδεολογική-πολιτική συγγένεια με το ΚΚΕ, έχει σοσιαλδημοκρατική γραμμή αστικής διαχείρισης και στην ουσία είναι το ένα άλογο που που ποντάρουν τμήματα της αστικής τάξης...Για αυτό δεν είναι τυχαίο ότι ολόκληρα τμήματα του ΠΑΣΟΚ εντάχθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ! Ψήφος στο ΖΥΡΙΖΑ δεν ήταν απαλλαγή από την αστική ιδεολογία, αλλά μια αυταπάτη ότι υπάρχει καλύτερη διαχείριση στα πλαίσια του συστήματος, αυταπάτη ότι μπορούν να υπάρχουν φιλολαϊκές λύσεις χωρίς ταξική πάλη!
ΑπάντησηΔιαγραφήkk
Η πάλη για ανεξαρτησία δεν σημαίνει εγκατάλειψη του αγώνα για το σοσιαλισμό. Δηλαδή το ΚΚΕ όταν καλούσε σε αντίσταση εναντίον των Ιταλών, των Γερμανών για παράδειγμα εγκατέλειψε την επαναστατική γραμμή του, τη θέση του για το σοσιαλισμό; Από πότε οι αντιιμπεριαλιστικοί αγώνες, οι αγώνες για εθνική ανεξαρτησία γίνανε αντιδραστικοί για το λαϊκό κίνημα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαιδιά αυτά δεν είναι λογικά. Αντιιμπεριαλιστικοί αγώνες πάντα γίνονταν και θα γίνονται. Και πρέπει να γίνονται. Αυτό συμβαίνει στον ιμπεριαλισμό. Και δεν χρειάζεται να έχουμε ντε και καλά συνθήκες λαϊκής εξουσίας για να πραγματοποιηθούν. Με αυτό το σκεπτικό το ΚΚΕ έπρεπε να περιμένει πότε θα είναι έτοιμος ο λαός να πάρει την εξουσία για να καλέσει σε αντίσταση εναντίον των Ιταλών φασιστών για παράδειγμα; Ε δεν είχαμε συνθήκες λαϊκής εξουσίας τότε. Το αντίθετο μάλιστα δικτατορία είχαμε με τους κομμουνιστές κυνηγημένους, άλλοι φυλακή, άλλη εξορία. Και στην κατοχή με τους Γερμανούς το ίδιο. Και όμως ο Ζαχαριάδης καλούσε σε εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Θα μου πεις το ίδιο είναι; Ναι όντως ούτε εισβολή στρατιωτική έχουμε, ούτε κατοχή όπως λαθεμένα υποστηρίζουν κάποιοι ακόμα και αριστεροί. Δεν είχαμε μια αστικη τάξη ανεξάρτητη και ξαφνικα μπούκαραν μέσα οι άλλοι και την υπέταξαν με τη βία. Έχουμε ωστόσο εξάρτηση, μια αστική τάξη που για δικό της συμφέρον και με δικιά της θέληση υποτάχθηκε στο ξένο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Έτσι δημιουργήθηκε ξενόδουλη τα λένε και οι παλιοί κομμουνιστές (βλέπε Ζαχαριάδη, Μπελογιάννη). Και βέβαια αφού υποτάχθηκε αυτό σημαίνει πως εκχώρεί εθνική κυριαρχία της χώρας στο ξένο κεφάλαιο. Φυσικά και αυτή εκμεταλλεύεται την εργατική τάξη, απολαμβάνει προνόμια, κερδοφορεί συνεχώς σε βάρος του λαού της κάθε αστική τάξη το κάνει αυτό. Οπότε τίθεται ζήτημα ανεξαρτησίας.
Σαφώς οι αντιιμπεριαλιστικοί αγώνες πρέπει να συνδέονται με την ανατροπή του καπιταλισμού, την προλεταριακή επανάσταση και το σοσιαλισμό, οι κομμουνιστές στο κάτω κάτω υποτάσσουν το αγώνα είτε για ανεξαρτησία, είτε τον αγώνα για δημοκρατικά δικαιώματα (και ο αγώνας της αυτοδιάθεσης των εθνών, η ανεξαρτησία των κρατών είναι δημοκρατικό δικαίωμα) και κάθε αγώνα τους σε αυτό το σκοπό. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι θα εγκαταλείψουμε την πάλη για αυτά τα πράγματα αντίθετα σήμερα πρέπει να την δυναμώσουμε.
Και ακριβώς αυτός είναι και ένας τρόπος για να συσπειρώσουμε τους εργαζόμενους, την εργατική τάξη, την αγροτιά αλλά και άλλα στρώματα της κοινωνίας πχ αυτοαπασχολούμενους, μικρομεσαίους κλπ. Ο λαός σήμερα δεν είναι έτοιμος για σοσιαλιστική επανάσταση και λαϊκή εξουσία, δεν είμαστε σε αυτή τη φάση ακόμα, δεν εχουμε επαναστατικές συνθήκες για να προβάλλουμε ως άμεσο αίτημα μια τέτοια εξουσία. Δεν έχει οργανωθεί ένα τέτοιο επαναστατικό λαϊκό κίνημα με τους ένοπλους εργάτες μπροστά που να έχει στόχο την κατάληψη της εξουσίας. Συνεπώς ο λαός μπορεί να συσπειρωθεί πάνω σε αιτήματα και στόχους όπως πχ η ανεξαρτησία. Γιατί ο λαός έχει πατριωτικό συναίσθημα. Αυτό μπορούμε να το "εκμεταλλευτούμε".Ας πατήσουμε εκεί λοιπόν για να διαμορφώσουμε ταξική-επαναστατική συνείδηση. Ο λαός δεν θα είναι ετοιμος για σοσιαλισμό ξαφνικά είναι αυτονόητο αυτό
Αλλιώς πατάνε εκεί δυνάμεις που καμία σχέση δεν έχουν με την εθνική ανεξαρτησία αλλά αντίθετα είναι όργανα του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας αστικής ολιγαρχίας και είναι εχθρικοί για το λαϊκό κίνημα βλέπε Χρυσή Αυγή, Καμμένοι, διάφοροι δεξιοί, εθνικιστές κλπ.
Ο εθνικοανεξαρτησιακός αγώνας δεν σημαίνει ταύτιση με εθνικιστικούς, αστικούς "πατριωτικούς" χωρους, αντιλήψεις αστικές περί ανεξαρτησίας και πατριωτισμου, προτάσεις διαχείρησης της αστικής εξουσίας και φασιστικά κατακάθια. Όχι αν έχει ως στόχο του την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της καπιταλιστικής ολιγαρχίας, όχι αν έχει στόχο την αποχώρηση της χώρας από ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς, όχι αν συνδέει τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα για ανεξαρτησία με τον ταξικό αγώνα για το σοσιαλισμό, όχι αν ενώνει έλληνες και ξένους εργάτες και εργαζόμενους ενάντια σε εθνικισμό, ρατσισμό, φασισμό.
Leo, κοίταξε να δείς...επειδή συζητάμε για την Ελλάδα ΣΗΜΕΡΑ, καλό είναι όταν ανοίγει μια συζήτηση να μην φέρνουμε μηχανιστικά σαν απόδειξη της τοποθέτησης μας την περίοδο 1940-1950. Γιατί είναι άλλη περίοδος, που δεν έχει καμιά σχέση με την ανάπτυξη του καπιταλισμού σήμερα! Άλλο ζήτημα το αν βγάζουμε ολοκληρωμένα συμπεράσματα για το σήμερα. Επί της ουσίας επιχειρηματολογεί και το άρθρο και δεν θέλω να επεκταθώ:στην Ελλάδα σήμερα δεν υπάρχει σήμερα ζήτημα κατοχής ή εθνικής καταπίεσης! Ούτε φυσικά η στρατηγική καθορίζεται από τις διαθέσεις των μαζών. Αν λοιπόν υιοθετήσουμε τη λογική που ανάπτυξες θα έπρεπε να παίζει το ΚΚΕ πρωταγωνιστικό ρόλο στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για τη Μακεδονία το 1992. Θα πρέπει να συμμαχήσει με τμήματα της αστικής τάξης που πιθανά αύριο θα επιλέξουν ακόμα και την έξοδο από την Ε.Ε. Γιατί, όμως, ακόμα και τα ζητήματα που θέτεις δεν μπορεί να τα λύσει μια εργατική-λαϊκή εξουσία, ο σοσιαλισμός, αλλά να καλούμε σε συσπείρωση στα πλαίσια της διαχείρισης του καπιταλισμού; Επαναλαμβάνω ότι το κύριο στην έννοια ιμπεριαλισμός δεν είναι η επεκτατική ή κατακτητική δράση ενός ισχυρού κράτους απέναντι σε πιο αδύναμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα δεν γίνεται λόγος για συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης αυτό προσπαθώ να πω. Καμία αστική δύναμη δεν θα βάλει ζήτημα ανεξαρτησίας ούτε ανατροπής της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης όσο η αστική τάξη παραμένει εξαρτημένη (και δεν πρόκειται να αλλάξει αυτή είναι η φύση της). Συνεπώς ο ρόλος αυτός πέφτει πάνω μας. Εμείς πρέπει να καλέσουμε το λαό για ανεξαρτησία για την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας που τον καταπιέζει λέγοντας του ταυτόχρονα ότι ο αγώνας αυτός πρέπει να έχει ως τελικό στόχο το σοσιαλισμό ακριβώς γιατί υπάρχει και ένας εξαρτημένος μονοπωλιακός καπιταλισμός που τον καταπιέζει επίσης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό φυσικά και δεν προϋποθέτει συμμαχία με εθνικιστές και διάφορα τέτοια στοιχεία. Ένα απλό παράδειγμα. Η Χρυσή Αυγή πιπιλά συνεχώς τον όρο εθνική ανεξαρτησία, κυριαρχία κλπ. Βλέπεις να αγωνίζεται αληθινά για αυτό, να το εννοεί; Ούτε εναντίον της ΕΕ εκφέρεται ούτε εναντίον του ιμπεριαλισμού γενικά. Το αντίθετο μάλιστα.
Δεν πρέπει να οδηγουμαστε σε τροτσκιστικές και άλλες αναρχικές τοποθετήσεις οι οποίες ταυτίζουν τον εθνικοανεξαρτησιακό και αντιιμπεριαλιστικό αγώνα με τον εθνικισμό και τον αστικό "πατριωτισμό". Τα ίδια λέγανε οι τροτσκιστές για το ΕΑΜ επειδή αγωνιζόταν για ανεξαρτησία το χαρακτήριζαν εθνικιστικό, όργανο των αστών και άλλες τέτοιες ανοησίες γιατί πρόβαλε τον πατριωτισμό και των αγώνα εναντίον των Γερμανών. Δεν είναι το ίδιο όπως να το κάνουμε. Και δεν μπορούμε να υποβαθμίσουμε και να εγκαταλείψουμε τον αγώνα για ανεξαρτησία, τον αγώνα για την έξοδο από την ΕΕ στο φόβο ότι μπορεί να το προβάλλει και μια αστική δύναμη και να ταυτιστούμε με αυτή (που είναι και ανύπαρκτη εδώ που τα λέμε γιατί εγώ δεν βλέπω κάποια πόσο μάλλον για το ΝΑΤΟ). Θα φέρω ένα παράδειγμα σχετικά με αυτό σου τον προβληματισμό: Ήσουν εναντίον του σχεδίου Ανάν; Ήσουν έτσι; Λοιπόν και εγώ. Και φασίστες τύπου Χρυσής Αυγής, Καρατζαφέρη το ίδιο. Συμπέρασμα: Είμαστε φασίστες; Ταυτιστήκαμε με αυτούς; Δεν νομίζω να το πιστεύεις αυτό έτσι;
Ο σοσιαλισμός είναι η λύση δεν αντιλέγω. Σαφώς το πιστεύω μιας και είμαι κομμουνιστής. Για να τραβήξεις τον κόσμο σήμερα προς αυτό το δρόμο επειδή ο ίδιος δεν είναι έτοιμος και δεν το σκέφτεται καν αυτό σήμερα, είναι σαφές αυτό νομίζω, δεδομένου λοιπόν ότι δεν υπάρχουν επαναστατικές συνθήκες για εγκαθίδρυση σοσιαλιστικού καθεστώτος και με την εξάρτηση της χώρας να βαθαίνει όλο και πιο πολύ επιδεινώνοντας κατά πολυ την καπιταλιστικη κρίση θεωρώ ότι πρέπει να παλέψουμε μαζί με το λαό σήμερα σε άμεσα αιτήματα όπως το ζήτημα της ανεξαρτησίας, του σπασίματος των ιμπεριαλιστικών δεσμών, στην αποχώρηση της χώρας από ΕΕ-ΝΑΤΟ-ΔΝΤ, στην ανατροπή όλων αυτών των βάρβαρων πολιτικών ολιγαρχίας και ιμπεριαλισμού. Αιτήματα που συγκρούονται και με την πολιτική της ντόπιας ολιγαρχίας και είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένα με τον αγώνα για την ανατροπή της. Συνδέοντας λοιπόν τον αγώνα αυτό με το δρόμο της επανάστασης και της ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος ναι έτσι ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας γίνεται ταξικός ταυτόχρονα αυτό πιστεύω εγώ.
Τέλος όσο αφορά τον ιμπεριαλισμό αυτός είναι ίδιος δεν αλλάζει στην ιστορία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛένιν στην χρεοκοπία της 2 Διεθνούς "Ιμπεριαλισμός σημαίνει υποταγή όλων των στρωμάτων των εύπορων τάξεων στο χρηματιστικό κεφάλαιο και μοίρασμα του κόσμου σε 5-6 μεγάλες δυνάμεις...το μοίρασμα του κόσμου από τις μεγάλες δυνάμεις σημαίνει ότι όλα τα εύπορα στρώματα αυτών των χωρών ενδιαφέρονται για την κατοχή αποκιών και σφαιρών επιροής ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΞΕΝΩΝ ΕΘΝΩΝ...).
η ιμπεριαλιστική περίοδος του καπιταλισμού χαρακτηρίζεται ακριβώς από την «εκμετάλλευση ολοένα και μεγαλύτερου αριθμού μικρών ή αδύνατων εθνών από μια μικρή χούφτα πλουσιότατα ή ισχυρότατα έθνη», από «μια χούφτα κράτη - τοκογλύφους» ΛΕΝΙΝ Ιμπεριαλισμός Ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού
Επίσης ο Λένιν τόνιζε ότι "Η περίοδος του ιμπεριαλισμού είναι η περίοδος του μοιράσματος του κόσμου ανάμεσα στα μεγάλα προνομιούχα έθνη που καταπιέζουν όλα τα υπόλοιπα". Ακόμα έκανε λόγο και για χώρες που μπορεί να είναι ανεξαρτητες πολιτικά τυπικά στην πράξη όμως είναι μπλεγμένες στα δίχτυα της χρηματιστικής και διπλωματικής εξάρτησης
O σοσιαλισμός είναι είναι άμεσα αναγκαίος, όχι γενικά κάποια λύση! Από τον Λένιν μην χρησιμοποιείς τσιτάτα, με τέτοιο τρόπο που διαστρεβλώνουν τον λενινισμό, ειδικά τη θεωρία για τον ιμπεριαλισμό. Μπορώ και εγώ να παραθέσω πολλά αποσπάσματα...Επιπλέον, δεν συζητάμε τώρα για το ΕΑΜ το 1940, ούτε αν έπρεπε να δημιουργηθεί(που σωστά έγινε), αλλά για τα καθήκοντα του σήμερα! Το ζήτημα με την Ε.Ε-ΝΑΤΟ, δεν είναι ζήτημα "κατοχής", αλλά ανισότιμης συμμαχίας της ελληνικής αστικής τάξης, που επέλεξε συνειδητά να είναι εκεί! Όσο για τα περί τροτσκισμού...ασε την σπέκουλα. Γιατί οι τροτσκιστές ήταν αυτοί που φανατικά υποστήριζαν τη δεκαετία του ΄30 τα περί εθνικοανεξηρτησιακών επαναστάσεων, μεταβατικών προγραμμάτων κλπ. Γιατί αρνούνταν τη δυνατότητα της νίκης της σοσιαλιστικής επανάστασης σε μια χώρα...Όπως υποστήριζαν ούτε στη Βρετανία δεν μπορεί να προχωρήσει, αν δεν εξελιχθεί σε παγκόσμια...Για αυτό λοιπόν όταν παίρνεις θέση πρέπει να απαντάς πρώτα:ποια τάξη στην εξουσία, ποιος θα έχει τα μέσα παραγωγής στην ιδιοκτησία του! Εκτός αν πιστεύεις ότι είμαστε ακόμα σε προκαπιταλιστικό στάδιο στην Ελλάδα!
ΑπάντησηΔιαγραφή«Το προλεταριάτο δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τη σοσιαλιστική επανάσταση, αν δεν προετοιμάζεται γι’ αυτή με τον αγώνα για δημοκρατία» ΛΕΝΙΝ
ΑπάντησηΔιαγραφή«Οι πολιτικοί μετασχηματισμοί προς μια πραγματικά δημοκρατική κατεύθυνση κι ακόμη περισσότερο οι πολιτικές επαναστάσεις … πλαταίνουν τη βάση της (ενν. της σοσιαλιστικής επανάστασης), εντάσσουν στο σοσιαλιστικό αγώνα νέα στρώματα μικροαστών» ΛΕΝΙΝ
Επίσης ο Λένιν τόνιζε ότι η εργατική τάξη «δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τη σοσιαλιστική επανάσταση, αν δεν προετοιμάζεται γι’ αυτή με τον αγώνα για δημοκρατία. …Χωρίς αγώνα για δικαιώματα αμέσως, αυτή τη στιγμή, χωρίς διαπαιδαγώγηση των μαζών στο πνεύμα αυτού του αγώνα ο σοσιαλισμός είναι ανέφικτος»
Ο εθνικοανεξαρτησιακός, αντιιμπεριαλιστικός αγώνας για την αυτοδιάθεση των εθνών, για την ανεξαρτησία τους ενάντια στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και στις προσαρτήσεις είναι ένα προοδευτικό, δημοκρατικό τέτοιο δικαίωμα που μπορεί να τραβήξει τις μάζες και να τις διαπαιδαγωγήσει στο πνεύμα και της ταξικής συνείδησης για το σοσιαλισμό αν πρωτοπόροι στον αγώνα αυτό μαπίνουν οι κομμουνιστές. Και ο Λένιν πάντα υποστήριζε τέτοιους αγώνες και ότι πρέπει να πραγματοποιούνται από τους λαούς
Εμείς μπορεί να θεωρούμε το σοσιαλισμό αναγκαίο σήμερα, δεν τον θεωρεί όμως το προλεταριάτο ακόμα. Συνεπώς κάτω από αυτές τις συνθήκες, αφού δεν είμαστε σε περίοδο επαναστατική με ένοπλο λαό να αγωνίζεται για την κατάληψη της εξουσίας η σοσιαλιστική εξουσία δεν μπαίνει ως άμεσο νούμερο ένα αίτημα πάλης γιατί πολυ απλά δεν υφίστανται οι συνθήκες της σήμερα και δεν υπάρχουν συσχετισμοί μέσα στο λαό, δεν έχει δημιουργηθεί ένα τέτοιο επαναστατικό κίνημα ακόμα (εκτός αν εσύ βλέπεις ένοπλους εργάτες έξω από το κοινοβούλιο γιατί εγώ δεν βλέπω τότε οκ πάω πάσο). Γιατί αυτή είναι η προϋπόθεση για την σοσιαλιστική εξουσία, η βίαια-ένοπλη επανάσταση του λαού με μπροστάρη το προλεταριάτο με την καθοδήγηση ενός ισχυρού κομμουνιστικού κόμματος. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει αυτό τι συζητάμε; Εδώ όχι λαϊκή εξουσία, μια απεργία 24ωρη γίνεται και ο λαός δεν συμμετέχει δυναμικά και μαζικά.
Για να διαπαιδαγωγήσουμε λοιπόν τον λαό πάνω στην υπόθεση της επανάστασης και του σοσιαλισμού, για να τον συσπειρώσουμε όσο γίνεται πιο μαζικά πρέπει να αγωνιστούμε ΤΩΡΑ πάνω σε ζητήματα όπως την ανεξαρτησία της χώρας, την ανατροπή των μέτρων, των μνημονίων και των πολιτικών ολιγαρχίας-ΕΕ-ΔΝΤ, στο αίτημα την κρίση να πληρώσει η ολιγαρχία όχι ο λαός ακόμα και σε ζητήματα υπεράσπισης δημοκρατικών ελευθεριών και κεκτημένων τώρα που η φασιστικοποίηση της κοινωνίας δυναμώνει και κλιμακώνεται και χτυπιούνται στοιχειώδεις δημοκρατικές ελευθερίες. Προβάλλοντας φυσικά ότι τελικός στόχος του αγώνα αυτού πρέπει να είναι η λύση που προτείνουμε εμείς Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ και να συνδέσουμε την τωρινή πάλη με το δρόμο της σοσιαλιστικής επανάστασης, να πούμε στο λαό ότι πρέπει ο αγώνας του να καταλήξει στην ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, να πάρει την εξουσία και τα μεσα παραγωγής. Οι ταξικές επαναστατικές συνειδήσεις διαμορφώνονται σιγά σιγά δεν έρχονται απότομα από τη μία μέρα στην άλλη.
Τώρα για τα τσιτάτα που λες αυτά τα τσιτάτα είναι η επιστημονική μαρξιστική ερμηνεία του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό. Αυτό είναι ιμπεριαλισμός, μεγάλα ισχυρά καπιταλιστικά έθνη που καταπιέζουν άλλα, τα προσαρτούν, τα εξαρτούν με διάφορες μορφές. Υπάρχει εκμετάλλευση κρατών από άλλα και μοίρασμα του κόσμου σε σφαίρες επιροής από κάποιες μεγάλες δυνάμεις. Ακόμα και πολιτικά ανεξάρτητες χώρες μπλέκονται στα δίχτυα της χρηματιστικής εξάρτησης. Αυτά τα λέει ο Λένιν όχι εγώ. Δεν προσπαθώ να διαστρεβλώσω το λενινισμό το αντίθετο προβάλω την ερμηνεία του για τον ιμπεριαλισμό. Συνεπώς και ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας είναι πάντα άμεσος και επίκαιρος στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Και ο Λένιν υποστήριζε τον αγώνα ενάντια στις προσαρτήσεις και την εξάρτηση, τον αγώνα για αυτοδιάθεση μιας χώρας και την πολιτική ανεξαρτησία της.
Τέλος να πω ότι πάλι ταυτίζεις κατοχή με εξάρτηση. Δεν είναι το ίδιο ξαναλέω. Τσουβαλιάζεις αυτές τις όντως λαθεμένες θεωρίες περί κατοχής με την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και είναι λάθος. Ξαναλεώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με μια αστική τάξη που για δικό της συμφέρον και με δικιά της θέληση υποτάχθηκε στο ξένο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Και μην πεις ότι την βγάζω λάδι. Από που και ως που; Αφού την κατηγορώ όταν λέω ότι παραδίδει την εθνική κυριαρχία στο ξένο κεφάλαιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μια ερώτηση και τελειώνω γιατί κουράζω μάλλον και σόρρυ για αυτό. Το 56% των Βρετανών πολιτών διάβασα ότι επιθυμεί έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ. Ερώτηση. Το κομμουνιστικό κόμμα αν ήμασταν στην Βρετανία δεν θα έπρεπε να το προβάλλει και αυτό; Αφού μεγάλο μέρος του κόσμου το θέλει.Να περιμένει πότε θα έχουν συνθήκες λαϊκής εξουσίας; Μα ο λαός μπορεί να μην θέλει σοσιαλισμό. Πες όμως ότι θέλει έξοδο από την ΕΕ. Τι να έκανε το κόμμα; Να αδιαφορούσε; Να μην παλέψει μαζί με το λαό προβάλλοντας βέβαια και τη δική του γραμμή την επαναστατική συνδέοντας τα;
«Το προλεταριάτο δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τη σοσιαλιστική επανάσταση, αν δεν προετοιμάζεται γι’ αυτή με τον αγώνα για δημοκρατία» ΛΕΝΙΝ
ΑπάντησηΔιαγραφή«Οι πολιτικοί μετασχηματισμοί προς μια πραγματικά δημοκρατική κατεύθυνση κι ακόμη περισσότερο οι πολιτικές επαναστάσεις … πλαταίνουν τη βάση της (ενν. της σοσιαλιστικής επανάστασης), εντάσσουν στο σοσιαλιστικό αγώνα νέα στρώματα μικροαστών» ΛΕΝΙΝ
Επίσης ο Λένιν τόνιζε ότι η εργατική τάξη «δεν μπορεί να πραγματοποιήσει τη σοσιαλιστική επανάσταση, αν δεν προετοιμάζεται γι’ αυτή με τον αγώνα για δημοκρατία. …Χωρίς αγώνα για δικαιώματα αμέσως, αυτή τη στιγμή, χωρίς διαπαιδαγώγηση των μαζών στο πνεύμα αυτού του αγώνα ο σοσιαλισμός είναι ανέφικτος»
Ο εθνικοανεξαρτησιακός, αντιιμπεριαλιστικός αγώνας για την αυτοδιάθεση των εθνών, για την ανεξαρτησία τους ενάντια στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και στις προσαρτήσεις είναι ένα προοδευτικό, δημοκρατικό τέτοιο δικαίωμα που μπορεί να τραβήξει τις μάζες και να τις διαπαιδαγωγήσει στο πνεύμα και της ταξικής συνείδησης για το σοσιαλισμό αν πρωτοπόροι στον αγώνα αυτό μαπίνουν οι κομμουνιστές. Και ο Λένιν πάντα υποστήριζε τέτοιους αγώνες και ότι πρέπει να πραγματοποιούνται από τους λαούς
Εμείς μπορεί να θεωρούμε το σοσιαλισμό αναγκαίο σήμερα, δεν τον θεωρεί όμως το προλεταριάτο ακόμα. Συνεπώς κάτω από αυτές τις συνθήκες, αφού δεν είμαστε σε περίοδο επαναστατική με ένοπλο λαό να αγωνίζεται για την κατάληψη της εξουσίας η σοσιαλιστική εξουσία δεν μπαίνει ως άμεσο νούμερο ένα αίτημα πάλης γιατί πολυ απλά δεν υφίστανται οι συνθήκες της σήμερα και δεν υπάρχουν συσχετισμοί μέσα στο λαό, δεν έχει δημιουργηθεί ένα τέτοιο επαναστατικό κίνημα ακόμα (εκτός αν εσύ βλέπεις ένοπλους εργάτες έξω από το κοινοβούλιο γιατί εγώ δεν βλέπω τότε οκ πάω πάσο). Γιατί αυτή είναι η προϋπόθεση για την σοσιαλιστική εξουσία, η βίαια-ένοπλη επανάσταση του λαού με μπροστάρη το προλεταριάτο με την καθοδήγηση ενός ισχυρού κομμουνιστικού κόμματος. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει αυτό τι συζητάμε; Εδώ όχι λαϊκή εξουσία, μια απεργία 24ωρη γίνεται και ο λαός δεν συμμετέχει δυναμικά και μαζικά.
Για να διαπαιδαγωγήσουμε λοιπόν τον λαό πάνω στην υπόθεση της επανάστασης και του σοσιαλισμού, για να τον συσπειρώσουμε όσο γίνεται πιο μαζικά πρέπει να αγωνιστούμε ΤΩΡΑ πάνω σε ζητήματα όπως την ανεξαρτησία της χώρας, την ανατροπή των μέτρων, των μνημονίων και των πολιτικών ολιγαρχίας-ΕΕ-ΔΝΤ, στο αίτημα την κρίση να πληρώσει η ολιγαρχία όχι ο λαός ακόμα και σε ζητήματα υπεράσπισης δημοκρατικών ελευθεριών και κεκτημένων τώρα που η φασιστικοποίηση της κοινωνίας δυναμώνει και κλιμακώνεται και χτυπιούνται στοιχειώδεις δημοκρατικές ελευθερίες. Προβάλλοντας φυσικά ότι τελικός στόχος του αγώνα αυτού πρέπει να είναι η λύση που προτείνουμε εμείς Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ και να συνδέσουμε την τωρινή πάλη με το δρόμο της σοσιαλιστικής επανάστασης, να πούμε στο λαό ότι πρέπει ο αγώνας του να καταλήξει στην ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, να πάρει την εξουσία και τα μεσα παραγωγής. Οι ταξικές επαναστατικές συνειδήσεις διαμορφώνονται σιγά σιγά δεν έρχονται απότομα από τη μία μέρα στην άλλη.
Τώρα για τα τσιτάτα που λες αυτά τα τσιτάτα είναι η επιστημονική μαρξιστική ερμηνεία του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό. Αυτό είναι ιμπεριαλισμός, μεγάλα ισχυρά καπιταλιστικά έθνη που καταπιέζουν άλλα, τα προσαρτούν, τα εξαρτούν με διάφορες μορφές. Υπάρχει εκμετάλλευση κρατών από άλλα και μοίρασμα του κόσμου σε σφαίρες επιροής από κάποιες μεγάλες δυνάμεις. Ακόμα και πολιτικά ανεξάρτητες χώρες μπλέκονται στα δίχτυα της χρηματιστικής εξάρτησης. Αυτά τα λέει ο Λένιν όχι εγώ. Δεν προσπαθώ να διαστρεβλώσω το λενινισμό το αντίθετο προβάλω την ερμηνεία του για τον ιμπεριαλισμό. Συνεπώς και ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας είναι πάντα άμεσος και επίκαιρος στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Και ο Λένιν υποστήριζε τον αγώνα ενάντια στις προσαρτήσεις και την εξάρτηση, τον αγώνα για αυτοδιάθεση μιας χώρας και την πολιτική ανεξαρτησία της.
Leo, αυτά που γράφεις είναι ο ορισμός του πιο χυδαίου οπορτουνισμού. Και επειδή το παράκανες με τη διαστρέβλωση θα αρχίσω και εγώ να στέλνω αποσπάσματα...Αυτά ακριβώς που επιμελώς φροντίζεις να κρύβεις. Όχι μόνο εσύ, αλλά και οι συγκεκριμένοι "θεωρητικοί" του ΝΑΡ, που φλερτάρουν και με το ΣΥΡΙΖΑ! Κα μην μας το ξαναπαίξεις ανένταχτος!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήkk
«Ο καπιταλισμός στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο οδηγεί άμεσα στην πιο ολόπλευρη κοινωνικοποίηση της παραγωγής... Η παραγωγή γίνεται κοινωνική, η ιδιοποίηση όμως μένει ατομική...Οταν η μεγάλη επιχείρηση γίνεται γιγάντια και οργανώνει σχεδιασμένα, με βάση τον ακριβή υπολογισμό ενός πλούτου στοιχείων, την προμήθεια της αρχικής πρώτης ύλης σε διαστάσεις:2/3 ή 3/4 της συνολικής ποσότητας που είναι απαραίτητη για δεκάδες εκατομμύρια πληθυσμού. Οταν οργανώνεται συστηματικά η μεταφορά αυτής της πρώτης ύλης στα πιο κατάλληλα για την παραγωγή σημεία, που κάποτε απέχουν το ένα από το άλλο εκατοντάδες και χιλιάδες χιλιόμετρα. Οταν από ένα κέντρο διευθύνονται όλα τα στάδια της διαδοχικής κατεργασίας της πρώτης ύλης ως την παραγωγή μιας ολόκληρης σειράς ποικίλων έτοιμων προϊόντων. Οταν η διανομή αυτών των προϊόντων γίνεται με βάση ένα σχέδιο σε δεκάδες και εκατοντάδες εκατομμύρια καταναλωτές (πώληση του πετρελαίου και στην Αμερική και στη Γερμανία από το αμερικάνικο "Τραστ πετρελαίου"). Τότε γίνεται ολοφάνερο ότι έχουμε μπροστά μας μια κοινωνικοποίηση της παραγωγής... ότι οι σχέσεις της ατομικής οικονομίας και της ατομικής ιδιοκτησίας αποτελούν ένα περίβλημα, που δεν ανταποκρίνεται πια στο περιεχόμενο... που αναπόφευκτα όμως θα παραμεριστεί».
ΑπάντησηΔιαγραφή«1) Συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου, που έχει φτάσει σε τέτοια υψηλή βαθμίδα ανάπτυξης, ώστε να δημιουργεί μονοπώλια που παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην οικονομική ζωή.
ΑπάντησηΔιαγραφή2) Συγχώνευση του τραπεζικού κεφαλαίου με το βιομηχανικό και δημιουργία μιας χρηματιστικής ολιγαρχίαςπάνω στη βάση αυτού του χρηματιστικού κεφαλαίου.
3) Εξαιρετικά σπουδαία σημασία αποκτά η εξαγωγή κεφαλαίου, σε διάκριση από την εξαγωγή εμπορευμάτων.
4) Συγκροτούνται διεθνείς μονοπωλιακές ενώσεις των καπιταλιστών, οι οποίες μοιράζουν τον κόσμο.
5) Εχει τελειώσει το εδαφικό μοίρασμα της γης ανάμεσα στις μεγαλύτερες καπιταλιστικές δυνάμεις.
Ο ιμπεριαλισμός είναι ο καπιταλισμός στο στάδιο εκείνο της ανάπτυξης, στο οποίο έχει διαμορφωθεί η κυριαρχία των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου, έχει αποκτήσει εξαιρετική σημασία η εξαγωγή κεφαλαίου, έχει αρχίσει το μοίρασμα του κόσμου από τα διεθνή τραστ και έχει τελειώσει το μοίρασμα όλων των εδαφών της γης από τις μεγαλύτερες καπιταλιστικές χώρες»
«Οι μονοπωλιακές ενώσεις των καπιταλιστών, τα καρτέλ, τα συνδικάτα, τα τραστ, μοιράζουν μεταξύ τους πριν απ’ όλα την εσωτερική αγορά, κατακτώντας περισσότερο ή λιγότερο ολοκληρωμένα την παραγωγή της δοσμένης χώρας. Στις συνθήκες όμως του καπιταλισμού η εσωτερική αγορά συνδέεται αναπόφευκτα με την εξωτερική. Ο καπιταλισμός έχει από καιρό δημιουργήσει την παγκόσμια αγορά. Και στο μέτρο που αναπτυσσόταν η εξαγωγή κεφαλαίου και απλώνονταν με κάθε τρόπο οι εξωτερικές και αποικιακές σχέσεις και οι ‘σφαίρες επιρροής’ των πιο μεγάλων μονοπωλιακών ενώσεων, τα πράγματα τραβούσαν ‘φυσιολογικά’ προς την παγκόσμια συνεννόηση ανάμεσά τους, προς τη δημιουργία διεθνών καρτέλ.»
ΑπάντησηΔιαγραφή«Τα διεθνή καρτέλ δείχνουν ως ποιο βαθμό έχουν αναπτυχθεί σήμερα τα καπιταλιστικά μονοπώλια και για ποιο πράγμαγίνεται η πάλη ανάμεσα στις ενώσεις των καπιταλιστών. Αυτό το τελευταίο περιστατικό είναι το σπουδαιότερο. Μόνο αυτό μας εξηγεί το ιστορικοοικονομικό νόημα αυτού που γίνεται, γιατί ημορφή της πάλης μπορεί να αλλάζει και αλλάζει συνεχώς σε εξάρτηση από διάφορες, σχετικά μερικότερες και προσωρινές αιτίες, η ουσία όμως της πάλης, το ταξικό της περιεχόμενο δεν μπορεί ν’ αλλάξει καθόλου, όσο θα υπάρχουν τάξεις.»
ΑπάντησηΔιαγραφή«... η ανάπτυξη του καπιταλισμού έφτασε στο σημείο, που, αν και η εμπορευματική παραγωγή "βασιλεύει" όπως και πριν και θεωρείται η βάση όλης της οικονομίας, στην πραγματικότητα όμως, έχει πια υποσκαφτεί και τα κυριότερα κέρδη πάνε στις "μεγαλοφυίες" των χρηματιστικών μηχανορραφιών. Αυτές οι μηχανορραφίες και κατεργαριές έχουν για βάση τους την κοινωνικοποίηση της παραγωγής, η τεράστια όμως πρόοδος της ανθρωπότητας, που με τη δουλιά της έφτασε ως αυτή την κοινωνικοποίηση, πάει προς όφελος... των κερδοσκόπων.»
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι γεγονός ότι στο μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού κυρίαρχο είναι το χρηματιστικό κεφάλαιο και την εξουσία συγκεντρώνει στα χέρια της η χρηματιστική ολιγαρχία. Τι είναι, όμως, το χρηματιστικό κεφάλαιο; Το χρηματιστικό κεφάλαιοδιαμορφώνεται σαν αποτέλεσμα της σύμφυσης του βιομηχανικού και του τραπεζικού κεφαλαίου. «Η συγκέντρωση της παραγωγής, τα μονοπώλια που ξεπηδούν απ' αυτήν, η συγχώνευση και η σύμφυση των τραπεζών με τη βιομηχανία - να η ιστορία γέννησης του χρηματιστικού κεφαλαίου και το περιεχόμενο αυτής της έννοιας»
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτις Θέσεις του 2ου Συνεδρίου της ΚΔ, στη διαμόρφωση των οποίων συνέβαλε καθοριστικά ο Λένιν, γίνεται η εξής εκτίμηση για αυτή τη μακρά περίοδο: «Από αυτό προέρχονται η προσαρμογή της κοινοβουλευτικής τακτικής των σοσιαλιστικών κομμάτων προς την νομοθετική δράση των αστικών κοινοβουλίων, η διαρκώς αυξανόμενη σημασία του αγώνα για εισαγωγή μεταρρυθμίσεων μέσα στο περιθώριο του καπιταλισμού, η επικράτηση του λεγόμενου “μίνιμουμ” προγράμματος των σοσιαλιστικών κομμάτων και η χρησιμοποίηση ενός “μάξιμουμ” προγράμματος που απέβλεπε σε έναν απομακρυσμένο “τελικό σκοπό”. Πάνω σε αυτή τη βάση αναπτύχθηκαν έπειτα τα συμπτώματα του κοινοβουλευτικού ανταγωνισμού, της διαφθοράς, της φανερής ή κρυφής προδοσίας των πιο στοιχειωδών συμφερόντων της εργατικής τάξης»
ΑπάντησηΔιαγραφή« ‘’Είμαστε υποχρεωμένοι να διαλέγουμε’’-μ' αυτό το συλλογισμό προσπαθούσαν και προσπαθούν πάντα να δικαιολογηθούν οι οπορτουνιστές. Είναι αδύνατο να πετύχεις μονομιάς κάτι το μεγάλο. Πρέπει ν' αγωνίζεσαι για το μικρό μα κατορθωτό. Πώς όμως θα καθορίσεις αν ένα πράγμα είναι κατορθωτό; Με το αν συμφωνούν τα περισσότερα πολιτικά κόμματα ή οι περισσότερο ‘’έγκυροι’’ πολιτικοί. Όσο περισσότεροι πολιτικοί παράγοντες συμφωνούν για μια κάποια μικρή βελτίωση, τόσο ευκολότερα μπορούμε να την πετύχουμε, τόσο πιο κατορθωτή είναι αυτή. Δεν πρέπει να είσαι ουτοπιστής, επιδιώκοντας το μεγάλο. Πρέπει να είσαι ρεαλιστής πολιτικός, να ξέρεις να συντάσσεσαι μ' εκείνους που διεκδικούν το μικρό, και αυτό το μικρό θα διευκολύνει την πάλη για το μεγάλο. Εμείς βλέπουμε το μικρό σαν τον πιο σίγουρο σταθμό στην πάλη για το μεγάλο».«Τι συμπέρασμα βγαίνει κατ' ανάγκην από το συλλογισμό αυτό; Το συμπέρασμα ότι δε χρειάζεται κανένα επαναστατικό πρόγραμμα, κανένα επαναστατικό κόμμα, καμιά επαναστατική τακτική. Χρειάζονται μεταρρυθμίσεις και μόνο μεταρρυθμίσεις. Δε χρειάζεται επαναστατική σοσιαλδημοκρατία. Χρειάζεται ένα κόμμα δημοκρατικών και σοσιαλιστικών μεταρρυθμίσεων. Κι αλήθεια: Δεν είναι μήπως φανερό πως θα υπάρχουν πάντα στον κόσμο άνθρωποι που θα θεωρούν ότι αυτό που υπάρχει δεν είναι ικανοποιητικό; Φυσικά θα υπάρχουν πάντα. Δεν είναι επίσης φανερό πως την πιο μικρή βελτίωση αυτής της μη ικανοποιητικής κατάστασης θα τη θέλουν πάντα οι πιο πολλοί από τους δυσαρεστημένους; Φυσικά, πάντα οι πιο πολλοί. Συνεπώς δουλειά δική μας, δουλειά των πρωτοπόρων και ‘’συνειδητών’’ ανθρώπων είναι να υποστηρίζουμε πάντα τις πιο μικρές διεκδικήσεις για τη θεραπεία του κακού. Αυτή είναι η πιο σίγουρη, η πιο πρακτική δουλειά, ενώ όλες οι άλλες συζητήσεις για κάποιες ‘’θεμελιακές’’ διεκδικήσεις κτλ. δεν είναι παρά λόγια ‘’ουτοπιστών’’, ‘’επαναστατικές κενολογίες’’. Είμαστε υποχρεωμένοι να διαλέγουμε και πάντα πρέπει να διαλέγουμε ανάμεσα στο υπάρχον κακό και στο μετριοπαθέστερο από τα συνηθισμένα σχέδια θεραπείας του». «…Ετσι ακριβώς σκέπτονταν οι Γερμανοί οπορτουνιστές σοσιαλδημοκράτες. Υπάρχει, έλεγαν, το σοσιαλφιλελεύθερο ρεύμα που ζητάει την κατάργηση των έκτακτων νόμων εναντίον των σοσιαλιστών, τον περιορισμό της διάρκειας της εργάσιμης μέρας, την ασφάλιση από τις αρρώστιες κτλ. Τα αιτήματα αυτά τα υποστηρίζει και μια αρκετά μεγάλη μερίδα της αστικής τάξης. Μην την απωθείτε με άστοχες ενέργειες, δώστε της το χέρι, υποστηρίξτε την. Τότε θα είστε ρεαλιστές πολιτικοί, θα προσφέρετε ένα μικρό μεν, αλλά πραγματικό όφελος στην εργατική τάξη και από την τακτική σας δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τα κούφια λόγια για ‘’επανάσταση’’. Έτσι κι αλλιώς επανάσταση δεν πρόκειται να κάνετε τώρα…».
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα αυτά είναι μερικά αποσπάσματα από έργα του Λένιν, ο οποίος δεν καθόριζε την τακτική και τη στρατηγική με βάση τους πολιτικούς συσχετισμούς! Μήπως δεν ισχύουν και για την Ελλάδα; Το άλλο περί δημοκρατίας...γιατί δεν ρωτάς τον καθοδηγητή σου για πια περίοδο έβαζε αυτήν την πλευρά; Μήπως την περίοδο που δεν είχε ακόμα πραγματοποιηθεί η αστικοδημοκρατική επανάσταση στη Ρωσία και ο Λένιν τόνιζε ότι θα πραγματοποιηθεί από την δημοκρατικη δικτατορία της εργατικής τάξης και της αγροτιάς που θα μετεξελιχθεί σε σοσιαλιστική επανάσταση;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπέναντι σ' αυτήν την επιστημονική, από την άποψη της κοσμοθεωρίας του μαρξισμού - λενινισμού, επεξεργασία της στρατηγικής του ΚΚΕ, και με αφορμή τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο, αναπτύσσονται διάφορες θεωρίες ως προς τη συγκέντρωση των δυνάμεων της επανάστασης, τη διαμόρφωση της συνείδησης της εργατικής τάξης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρόσφατα, για παράδειγμα, εμφανίστηκε στην αστική αρθρογραφία η εξής άποψη: «Η αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική διέξοδος - προϋπόθεση της όποιας προοδευτικής μεταρρύθμισης - μπορεί να δείξει πιο άμεσα στην πράξη ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος που να βελτιώνει αντί να επιδεινώνει την κατάσταση των εργαζομένων. Αυτό σημαίνει ότι η άρνηση της άρνησης (του καπιταλισμού - ιμπεριαλισμού) μπορεί να γίνει πιο εύκολα και άμεσα αποδεκτή από την κοινή συνείδηση απ' ό,τι η θέση του σοσιαλισμού διότι ο μεν καπιταλισμός αποτελεί το Είναι των ανθρώπων ο δε σοσιαλισμός το δέον Είναι τους, το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει για την ώρα πουθενά».
Το πρώτο ζήτημα που θέτει η συγκεκριμένη άποψη ότι πρέπει στην εργατική τάξη να δώσουμε μια αντικαπιταλιστική διέξοδο ως προϋπόθεση της όποιας προοδευτικής μεταρρύθμισης, επειδή δεν υπάρχει ο σοσιαλισμός! Ποια έκβαση θα έχει αυτή η πάλη; Θα έχει έκβαση στο επίπεδο της εξουσίας; Αυτό η συγκεκριμένη άποψη το αφήνει κενό. Ταυτόχρονα, μιλά για πάλη που θα φέρει «προοδευτικές μεταρρυθμίσεις». Επομένως, αυτή η αντικαπιταλιστική πάλη θα διεξάγεται στο έδαφος του καπιταλισμού για «προοδευτικές μεταρρυθμίσεις» με δεδομένο ότι δε λένε κουβέντα για την έκβαση αυτής της πάλης.
Αλλά αυτό και μόνον φτάνει για να αντιληφθεί κανείς ότι αυτή η θεωρία της τάχα πιο γοργής συγκέντρωσης δυνάμεων σε αντικαπιταλιστική - αντιιμπεριαλιστική διέξοδο σημαίνει διαμόρφωση συνείδησης για πάλη για μεταρρυθμίσεις. Αρα για πάλη που δε βγάζει έξω από τα πλαίσια του καπιταλισμού, όπως και αν ονομάζουν αυτήν την πάλη. Μα αυτό σήμερα το αντιλαμβάνεται η πλειοψηφία της εργατικής τάξης ως πάλη για βελτίωση της θέσης της. Αρα προβάλλουν στρατηγική υπόκλισης σ' αυτό που αντιλαμβάνεται σήμερα ως συμφέρον της και όχι για το γενικό της συμφέρον που είναι η εργατική εξουσία, δηλαδή ο σοσιαλισμός, άρα αυτή η στρατηγική όχι μόνο δεν ανεβάζει τη συνείδηση για ανάπτυξη της ταξικής πάλης ως τη ρήξη με τον καπιταλισμό, αλλά υποβιβάζει και ενσωματώνει τη συνείδηση και την ταξική πάλη στο σύστημα. Οδηγεί το εργατικό κίνημα στο ρεφορμισμό. Δεν μπορεί η ταξική πάλη χωρίς τη σύνδεσή της με το ζήτημα της εξουσίας να διαμορφώνει συνειδήσεις για την ανατροπή του καπιταλισμού.
kk ο καθοδηγητής μου είναι ο μαρξισμός-λενινισμός. Μόνο αυτός με καθοδηγεί κανένας άλλος. Αν,λέω αν και με συγχωρείς αν κάνω λάθος,προσπαθείς να με ταυτίσεις με το ΝΑΡ μην προσπαθείς μάταια. Να σου πω και κάτι για το ΝΑΡ. Αυτός ο χώρος αν έχεις διαβάσει κείμενά της δεκαετίας '90 ως πρόσφατα ενώ υποστήριζε με θέρμη την εντελώς ανόητη θέση ότι η Ελλάδα είναι χώρα ιμπεριαλιστική τώρα ξαφνικά γίναμε χώρα υπό κατοχή που είναι εξίσου λαθεμένη θέση. Αρνείται τον χαρακτήρα της εξάρτησης του ελληνικού καπιταλισμού από το ξένο κεφάλαιο από τη δημιουργία κιόλας του αστικού αυτού κράτους εγκαταλείποντας έτσι τον αγώνα για ανεξαρτησία στην ουσία. Χώρια που δεν ακολουθεί τις ιδέες του σοσιαλισμού και της επανάστασης. Εσύ τι λες θα ανήκα ιδεολογικά σε ένα τέτοιο "σταθερό" και "υπεύθυνο" χώρο που κάνει στροφή 180 μοιρών στη θεωρία του; Εχοντας ως ιδεολογία όχι το σοσιαλισμό, τη δικτατορία του προλεταριάτου αλλά ένα αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα (καπιταλιστικό δηλαδή); Η σκέψη ΝΑΡ είναι καθαρά οπορτουνιστική και όχι δεν την ακολουθώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα για τα αποσπάσματα που παρέθεσες δεν διαφωνώ καθόλου. Σωστά είναι. Εσύ τα είδες προσεκτικά τα δύο τελευταία χαρακτηριστικά για τον ιμπεριαλισμό; Το 4 και το 5; Γιατί και τα 5 αυτά είναι παρμένα σαν ενιαίο σύνολο αναπόσπαστα και συνδεδεμένα μεταξύ τους. Ανήκει λοιπόν η Ελλάδα σε αυτά τα στοιχεία; Έχει η Ελλάδα σφαίρες επιροής, συμμετέχει στο εδαφικό μοίρασμα της γης και του κόσμου και δεν το ξέρω εγώ; Καταπιέζει άλλα έθνη, άλλους λαούς, καθορίζει αυτή την πολιτική άλλων κρατών, την οικονομία τους τι από όλα αυτά; Και σε παραπέμπω και στα αποσπάσματα που σου παρέθεσα γιατί ξαναλέω και αυτά του ΛΕΝΙΝ είναι. Και να σου γράψω και ένα ακόμα για τον ιμπεριαλισμό: "παγκόσμιο σύστημα αποικιακής και χρηματιστικής κατάπνιξης της τεράστιας πλειοψηφίας του πληθυσμού από μια χούφτα προχωρημένες χώρες" ΛΕΝΙΝ. Δεν έχω σκοπό να κρύψω τίποτα απλά επισημαίνω και εγώ κάποια πράγματα για να βοηθήσω στο διάλογο
Και μην μου λες για εξαγωγή κεφαλαίου και τέτοια αυτό είναι γνώρισμα του σύγχρονου μονοπωλιακού καπιταλισμού ναι και η Ελλάδα το κάνει. Δεν την κάνει όμως ιμπεριαλιστική (ξαναθυμίζω τα στάδια). Πως λοιπόν η Ελλάδα ανήκει στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, σε ενδιάμεση θέση; Από τη στιγμή που δεν ισχύουν τα 5 γνωρίσματα πολύ απλά δεν ανήκει σε αυτή την πυραμίδα. Δεν βρίσκεται σε ιμπεριαλιστικό στάδιο. Η θέση του ΚΚΕ καταλαβαίνεις ότι ταυτίζεται με αυτή την παλιότερη του ΝΑΡ; Και εξήγησέ μου πως η θέση του ΚΚΕ εκεί που υποστήριζε ότι η ελληνική αστική τάξη είναι μια εξαρτώμενη από το ξένο κεφάλαιο πχ στο 15 και 16 συνέδριο πως ξαφνικά άλλαξε μετατράπηκε σε λίγα χρόνια σε ιμπεριαλιστική η αστική τάξη;
Να σου υπενθυμίσω και να το πείς στον καθοδηγητή σου, ότι το ΝΑΡ, και τότε και τώρα αναπαράγει τη θεωρία περί ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Με λίγα λόγια, αρνείται τη λενινιστική θεωρία για τον ιμπεριαλισμό και δεν δέχεται ότι είναι το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού. Με λίγα λόγια αρνιόταν και αρνείται την ανάγκη σοσιαλιστικής επανάστασης στη χώρα μας. Παλιότερα το έκανε με τη λογική ότι πρέπει να αποκτήσει διεθνή χαρακτηριστικά η επανάσταση και θεωρητικά άλματα στο κενό περί κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Τώρα το θέτει με την ανάγκη να διαμορφωθεί ένα αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο που θα βάζει το αίτημα της ανεξαρτησίας σαν αίτημα κρίκο. Επιπλέον, ορισμένοι θεωρητικοί του χρησιμοποιούν το επιχείρημα περί έλλειψης συνείδησης στην εργατική τάξη για το σοσιαλισμό, δηλαδή ότι δεν είναι πεπεισμένη με το σοσιαλισμό. Για αυτό και τότε και τώρα έθεταν πέντε στάδια μέχρι τον κομμουνισμό...Δεν σου κάνει δηλαδή εντύπωση ότι οι θέσεις των τροτσκιστικών οργανώσεων και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι σχεδόν ίδιες με αυτές που περιγράφεις.
ΔιαγραφήΥπεκφεύγεις πάλι με τον λενινιστικό ορισμό. Λοιπόν κανε μια προσπάθεια να μελετήσεις την ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού με βάση στοιχεία. Είναι καλύτερο από το να παπαγαλίζεις τσιτάτα...Το βαθμό μονοπώλησης δεν το παίρνεις υπόψη...την εξαγωγή κεφαλαίου δεν σε απασχολεί...τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς με ενεργό ρόλο σε πολέμους και επεμβάσεις σου είναι άγνωστα...Τότε αρνείσαι και το νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης στον καπιταλισμό.
Γράφεις επιπλέον:"Καταπιέζει άλλα έθνη, άλλους λαούς, καθορίζει αυτή την πολιτική άλλων κρατών, την οικονομία τους τι από όλα αυτά; Και σε παραπέμπω και στα αποσπάσματα που σου παρέθεσα γιατί ξαναλέω και αυτά του ΛΕΝΙΝ είναι". Μα ακριβώς αυτή είναι η ουσία του καουτσκισμού που ξεσκέπασε ο ΛΕΝΙΝ.
Όσο για τις αποφάσεις των συνεδρίων του ΚΚΕ να τα διαβάζεις καλύτερα...Σε κάθε περίπτωση να καταλάβεις την απλή διαλεκτική αλήθεια ότι υπάρχει εξέλιξη και συνεχείς αλλαγές. Το ίδιο ισχύει και για τον καπιταλισμό. Με την λογική σου λοιπόν, εφόσον οι περισσότερες αποικίες κατέκτησαν την ανεξαρτησία τους, έπαψε να υπάρχει και ιμπεριαλισμός
Κάτι άλλο. Ο αντιιμπεριαλιστικό αγώνας δεν έχει να κάνει με μεταρρυθμίσεις εντός πλαισίου του καπιταλισμού και με καμία κυβέρνηση αστικού, ρεφορμιστικού περιεχομένου. Κανένας λαός δεν κέρδισε την ανεξαρτησία του με ψήφιση νόμων, μεταρρυθμίσεων ή με μια κυβέρνηση αστική ή "αριστερή". Οι λαοί πολεμάνε, επαναστατούν. Στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα λοιπόν με το προλεταριάτο μπροστά και με τους κομμουνιστές πρωτοπόρους αυτόματα ανοίγει ο δρόμος και για την προλεταριακή επανάσταση για τη σοσιαλιστική εξουσία. Ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας είναι ταξικός αγώνας συνδέεται με αυτόν άμεσα.Διεξάγεται ενάντια στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και στην ντόπια αστική ολιγαρχία στήριγμα αυτών των δυνάμεων. Η ανεξαρτησία της Ελλάδας δεν θα έρθει με καμία κυβέρνηση αστική, ρεφορμιστική, αντικαπιταλιστική η λαϊκής εξουσίας ούτε με μεταρρυθμίσεις και νόμους αλλά με αγώνα του λαού προς αυτήν την κατεύθυνση. Και φυσικά έχει ως έκβαση την εξουσία, την ανατροπή και της αστικής τάξης, την εγκαθίδρυση ενός σοσιαλιστικού επαναστατικού καθεστώτος με το προλεταριάτο εξουσία έτσι είναι αφού η μόνη τάξη που μπορεί να καθοδηγήσει ένα τέτοιο αγώνα είναι η εργατική. Και οι κομμουνιστές θα είναι πρωτοπόροι. Και πρέπει να είναι. Αυτό λέω για σήμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί δεν θα ξυπνήσουμε μια μέρα και θα έχουμε επαναστατικές συνθήκες με το λαό έτοιμο για εξουσία. Θέλει διαμόρφωση αυτό. Και επειδή ταξική συνείδηση δεν αποκτά ένας λαός αμέσως προβάλεις αυτό το ζήτημα παράλληλα με το σοσιαλισμό ρίχνοντας το ως άμεσο. Οι επαναστάτες κομμουνιστές στην Ελλάδα πάντα προβάλλανε το αγώνα για ανεξαρτησία ως άμεσο ποτέ δεν τον εγκατέλειπαν ποτέ δεν τον κρύβανε. Γιατί ξέρανε ότι μέσα από αυτό τον αγώνα μπορούν να συσπειρώσουν το λαό και στην σοσιαλιστική προοπτική. Γιατί ξαναλέω είναι ΑΜΕΣΑ ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΑ. Δεν έχει λοιπόν να κάνει με μεταρρυθμίσεις ή με ό,τι άλλο πλαίσιο διαχείρισης του αστικού συστήματος εντάσσεται στο πλαίσιο ανατροπής της κυριαρχίας ιμπεριαλισμού-ολιγαρχίας. Όπως και κάθε άλλο ζήτημα που παλεύουν οι κομμουνιστές πάντα υποτάσσουν την πάλη τους για το οτιδήποτε σε αυτό το σκοπό.
Αν δεν το βλέπεις αυτό απλά το εγκαταλείπεις. Και χάνεις μια μεγάλη ευκαιρία να συσπειρώσεις το λαό προς αυτή την κατεύθυνση. Και ο Λένιν σαν επαναστάτης φυσικά και πολεμούσε τους αστούς, τους σοσιαλδημοκράτες και ,μεταρρυθμιστές, τους οπορτουνιστές και πρόβαλε την επανάσταση και το σοσιαλισμό ως διέξοδο, την εργατιά στην εξουσία. Έπαιρνε βέβαια πάντα και υπόψη του και τις εκάστοτε αντικειμενικές συνθήκες, τους συσχετισμούς δύναμεις στην κοινωνία για την πραγματοποίηση μιας μάχης ενός αγώνα ή μιας επανάστασης. Η επανάσταση του 1917 πέτυχε γιατί υπήρχαν αυτές οι συνθήκες.Δεν έριξε ο Λένιν το ζήτημα της εξουσίας ως άμεσο ξαφνικά έτσι χωρίς να υπάρχουν συνθήκες επαναστατικές. Δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε και τις συνθήκες που ζούμε ρίχνοντας ως άμεσα σήμερα συνθήματα επαναστατικά χωρίς να λογαριάζουμε τους συσχετισμούς. Αλλιώς πάμε σε αυτό που περιγραφει ο Λένιν και κλείνω με αυτό:
«H επαναστατική λογοκοπία είναι η επανάληψη επαναστατικών συνθημάτων χωρίς να παίρνονται υπόψη οι αντικειμενικές συνθήκες, όταν έχουμε μια συγκεκριμένη αλλαγή των γεγονότων, μια συγκεκριμένη κατάσταση πραγμάτων. Συνθήματα υπέροχα, ενθουσιαστικά -μα αστήρικτα- να η ουσία της επαναστατικής λογοκοπίας»
Α, ναι... καινούριο και αυτό...Οι μπολσεβίκοι δεν ζύμωναν την ανάγκη της επανάστασης και του σοσιαλισμού!!! Τι άλλο θα ακούσουμε; Και ποιές είναι αυτές οι συνθήκες που κάνεις πως δεν ξέρεις; Μήπως το ζήτημα της κατάληψης της εξουσίας το έθεσε σε περίοδο που οι μπολσεβίκοι ήταν μειοψηφία γιατί προέβλεψαν σωστά την επαναστατική κατάσταση; Μήπως και αυτά ήταν επαναστατική λογοκοπία; Για τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα γράφεις για το τι δεν θα είναι, δεν απαντάς, όμως τι θα βάζει ως προς το ζήτημα της εξουσίας και της οικονομίας....Ή μήπως δεν καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι το κρίσιμο και όχι οι ορισμοί...Λοιπόν, επανάσταση σημαίνει ανατροπή της αστικής εξουσίας και κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής...Σε κάθε άλλη περίπτωση δεν είναι τίποτα άλλο από καπιταλισμό και αυτά που γράφεις καταντούν απλά αστικός ρεφορμισμός!
ΔιαγραφήΤο είπες και μόνος σου ζύμωσαν την ανάγκη του σοσιαλισμού και της επανάστασης. Έκαναν ιδεολογική δουλειά, υπομονετική, σωστή με βάση το μαρξισμό-λενινισμό μέσα στα συνδικάτα, μέσα στο λαό και διαμόρφωσαν ταξική συνείδηση στους εργάτες.Συμμετείχαν στους αγώνες του λαού, διαμόρφωσαν και πρωτοστάτησαν στη δημιουργία ενός ένοπλου επαναστατικού κινήματος το οποίο θα καταλάμβανε την εξουσία. Όλα αυτά δεν έγιναν το 1917. Όλη αυτή η διαδικασία ξεκίνησε πολύ πιο πριν. Ώστε να φτάσουμε στο 1917 και να πουν εδώ και τώρα εξουσία. Ήταν ήδη έτοιμοι γι'αυτό. Η κατάληψη της εξουσίας προπαγανδίζεται από τους κομμουνιστές σαν σκοπός του προλεταριακού κινήματος, γίνεται ζύμωση και δουλειά πάνω σε αυτό, για την αλλαγή των συσχετισμών στο εργατολαϊκό κίνημα για να δημιουργηθούν οι συνθήκες αυτές. Οι μπολσεβίκοι αφού το έκαναν αυτό εθεσαν πλέον το 1917 την κατάληψη της εξουσίας άμεσα γιατί ΥΠΗΡΧΕ ΕΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΕΝΟΠΛΟ ΚΙΝΗΜΑ, μαζικό με όλο το λαό μπροστά έτοιμο γι'αυτό. Εσύ τα πηδάς όλα αυτά και φτάνεις νταν στην κατάληψη της εξουσίας σήμερα χώρίς αυτές τις προϋποθέσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκτός αν πιστεύεις ότι μπορεί ο λαός σήμερα να πάρει την εξουσία χωρίς τα όπλα, χωρίς ταξική συνείδηση, χωρίς ένα επαναστατικό ένοπλο λαϊκό κίνημα μπροστά και θέτεις εδώ και τώρα ζήτημα εξουσίας. Εκεί πάω πάσο. Μόνο που αυτό σημαίνει κατάληψη εξουσίας και λαϊκή εξουσία με άλλα μέσα πχ εκλογές και αστικές, κοινοβουλευτικές διαδικασίες χωρίς την βίαιη ένοπλη προλεταριακή επανάσταση. Ή αν θεωρείς ότι σε μια λαϊκή επανάσταση δεν θα σπασει τζάμι. Γιατί εκει οδηγεί η σκέψη αυτή. Ε δεν ξέρω αλλά μήπως αυτό είναι καθαρός ρεφορμισμός ΟΕΟ; Και το ίδιο λέει και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για αντικαπιταλιστικές κυβερνήσεις, το ίδιο λέει και το ΕΕΚ για εργατολαϊκές, σοσιαλιστικές κυβερνήσεις εδώ και τώρα, και συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ λένε αυτές τις παπαριές (καλά η ηγεσία του ΣΥΝ-Συριζα σοσιαλισμό δεν θέλει, καμία σχέση με το θέμα οπότε το αφήνω). Αυτό είναι επαναστατική λογοκοπία. Και τέτοιου είδους κυβερνήσεις θα είναι απλά ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΕΣ.
Τώρα για τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα ΞΑΝΑ-ΞΑΝΑ-ΞΑΝΑΛΕΩ ότι με την καθοδήγηση των κομμουνιστών και με το προλεταριάτο και το λαό μπροστά ναι θα θέσει και ζήτημα ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας και την αναγκαιότητα του σοσιαλισμου, οδηγεί αναπόφευκτα και εκεί. Αφού συνδέονται το είπαμε αυτό. Αφού εχουμε αστική τάξη άμεσα εξαρτημένη από το ξένο κεφάλαιο αυτός ο αγώνας στρέφεται και εναντίον της. Είναι ταξικός αγώνας και αυτός. Γιατί η ντόπια αστική τάξη αποτελεί το κοινωνικό στήριγμα του ιμπεριαλισμού.
Τώρα για τον ελληνικό καπιταλισμό πάλι μου τονίζεις τα δύο στοιχεία το βαθμό μονοπώλησης και την εξαγωγή κεφαλαίου. Και αναφέρεις μάλιστα και τη συμμετοχή σε πολέμους. Αποφεύγεις όμως να μιλήσεις για το μοίρασμα του κόσμου, για την εδαφική μοιρασιά και τις σφαίρες επιροής. Και ρωτώ και πάλι. Έχουν σχέση όλα αυτά με την Ελλάδα; Και επειδή η Ελλάδα συμμετέχει σε επεμβάσεις ιμπεριαλιστικές είναι ιμπεριαλιστική, εχει σφαίρες επιροής, έχει κατακτήσεις; Εδώ τις τρώνε τα κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο όχι
σφαίρες επιροής να διαθέτει ή να συμμετέχει στο μοίρασμα του κόσμου εδώ η ίδια έχει μοιραστεί. Η συμμετοχή της στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς γίνεται σύμφωνα με τις επιδιώξεις του ξένου κεφαλαίου, για την εξυπηρέτηση και διασφάλιση των συμφερόντων τους αν θες και της ίδιας της αστικής τάξης αλλά αυτό γίνεται από την μεριά της εξάρτησης, της ξενοδουλείας της.Ρε εδώ είναι δέυτερη σε δαπάνες για το ΝΑΤΟ (πάνω από 2% του ΑΕΠ), μετά τις ΗΠΑ. Είναι λογικό αυτό για μια χώρα που η οικονομία της καμία σχέση δεν έχει με αυτή της Γερμανίας ή της Γαλλίας, της Αγγλίας κλπ, που εξαρτάται από το δανεισμό, που έχουν χτυπηθεί βασικότατοι τομείς της παραγωγης και της οικονομίας; Πλάκα με κάνεις; Αυτό δεν δείχνει βαθιά εξάρτηση;
Κάτι τελευταίο και τελειώνω. Ο Κάουτσκι απέσπασε την πολιτική του ιμπεριαλισμού από την οικονομία του και διακύρητε πως ο ιμπεριαλισμός είναι άλλη μία πολιτική του καπιταλισμού. Ναι αυτό είναι ολοσδιόλου λάθος και ο Λένιν το ξεσκέπασε και σωστά. Ο ιμπεριαλισμός είναι το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού με τα χαρακτηριστικά που ανέφερες πολύ σωστά. Ναι ο ιμπεριαλισμός είναι καπιταλισμός. Είπα εγώ το αντίθετο; Υπονόησα κάτι άλλο; Επειδή αναφέρθηκες στο απόσπασμα με την καταπίεση εθνών μα αυτό συμβαίνει στο ιμπεριαλισμό. Δηλαδή το ένα αναιρεί το άλλο; Και ο ιμπεριαλισμός εκφράζεται με μια πολιτική. Αυτή είναι. Μα τα λέει ο ΛΕΝΙΝ. Μήπως ήταν καουτσκιστής και δεν το ξέρω; Α κάτσε αυτός τα ξεσκέπασε όλα αυτά. Η μήπως μίλησα για υπεριμπεριαλισμό και δεν το ξέρω; Μία επίσης εσφαλμένη θεωρία. Πρόσεξε γιατί η δικιά σας τοποθέτηση για την Ελλάδα και την ΕΕ είναι διαστρέβλωση του λενινισμού από τη στιγμή που δέχεσαι ότι όλες οι χώρες συμμετέχουν το ίδιο άλλες από υποδεέστερη θέση βέβαια όπως λέτε αλλά είναι και αυτές ιμπεριαλιστικές. Βάλατε και το άλλο τώρα. Με εξαρτήσεις. Για ξεκάρφωμα προφανώς. Θα μας πείτε κιόλας ότι ο κόσμος είναι κατεκλεισμένος από ιμπεριαλισμούς. Δεν υπάρχει αντίθεση κρατών ισχυρών με κράτη εξαρτημένα, καταπιεσμένα κλπ.
ΑπάντησηΔιαγραφή